Caisse des dépôts et consignations – Wikipedia, wolna encyklopedia

Caisse des dépôts et consignations – w skrócie CDC, czasami nazywana Caisse des Dépôts – francuska publiczna instytucja finansowa utworzona w 1816 roku.

Podporządkowana jest komisji nadzorczej podlegącej bezpośrednio Parlamentowi. Prowadzi działania w interesie ogólnym w imieniu państwa i wspólnot lokalnych, a także działania rynkowe. Jej siedziba znajduje się w 7. dzielnicy Paryża (3 quai Anatole-France i 56 rue de Lille). Zatrudnia zarówno urzędników służby cywilnej, jak i personel na kontraktach zawartych zgodnie z prawem prywatnym i układami zbiorowymi.

Kasa zarządza oszczędnościami zdeponowanymi na książeczkach oszczędnościowych (tzw. livret A) tzn. około 7% całości oszczędności obywateli Republiki Francuskiej^[1].

CDC posiada 50% akcji francuskiego publicznego banku inwestycyjnego Bpifrance, który zajmuje się głównie finansowaniem działalności przedsiębiorstw.

CDC była odpowiedzialna za przekazanie odszkodowań państwa francuskiego dla właścicieli niewolników na Réunion, Gwadelupie, Martynice i w Gujanie, Senegalu oraz Madagaskarze w związku z abolicją niewolnictwa w 1848 roku. Ówcześnie Francja posiadała 248 560 niewolników w swoich koloniach^[2].

• Sophie Coignard, Romain Gubert: La Caisse. Enquête sur le coffre-fort des français. Paris: Éditions du Seuil, 2017. ISBN 978-2-02-124423-6. Brak numerów stron w książce