Carl Fogarty – Wikipedia, wolna encyklopedia

Carl Fogarty

Carl Fogarty na swoim motorhome w Walencji
Państwo	Wielka Brytania
Data i miejsce urodzenia	1 lipca 1965 Blackburn
Sukcesy
1988–1990 Formuła TT 1992 24h Le Mans (zwycięzca) MŚ Endurance (mistrz) 1993 World Superbike (wicemistrz) 1995 Daytona 200 (2. miejsce) 1994–1995 World Superbike (mistrz) 1997 World Superbike (wicemistrz) 1998−1999 World Superbike (mistrz)
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Carl „Foggy” Fogarty (ur. 1 lipca 1965 w Blackburn, Lancashire) – brytyjski motocyklista.

W World Superbike Carl zadebiutował podczas pierwszego wyścigu w historii serii w 1988 roku. Na brytyjskim torze Donington Park nie dojechał jednak do mety.

Rok później Fogarty ponownie wziął udział w brytyjskiej rundzie. Weekend składający się z dwóch wyścigów zakończył odpowiednio na siódmym i trzynastym miejscu.

W sezonie 1990 Brytyjczyk wystartował w trzech eliminacjach. Czterokrotnie dojechał do mety na punktowanych pozycjach. Najwyżej sklasyfikowany został podczas drugiego wyścigu w Wielkiej Brytanii, gdzie zajął szóstą lokatę. Zdobyte punkty sklasyfikowały go na 19. miejscu.

Rok 1991 był dla Fogarty’ego ostatnim na maszynie Hondy. Najlepiej spisał się podczas rundy w Szwecji, w której dwukrotnie uplasował się na czwartym miejscu. W klasyfikacji generalnej znalazł się na 7. lokacie. Przed pełnoprawnymi startami w MŚ Superbike’ów, Carl w latach 1988–1990 trzykrotnie został mistrzem Formuły TT.

W 1992 roku Brytyjczyk przesiadł się na włoski motocykl Ducati. Najlepsze wyniki odnotował na dobrze dla siebie znanym Donington Park, na którym sięgnął po pole position, a dzień później odniósł zwycięstwo w drugim wyścigu (dwukrotnie uzyskał najszybsze okrążenie). Uzyskane punkty uplasowały go na 9. pozycji.

W drugim sezonie współpracy Carl walczył o tytuł mistrzowski z Amerykaninem Scottem Russellem (na Kawasaki). Fogarty zwyciężył w aż jedenastu wyścigach (sześć pole position), jednak kilka słabszych wyników w porównaniu z bardziej konsekwentnym i równym Russellem przeważyła szalę zwycięstwa na korzyść zawodnika Kawasaki. Ostatecznie „Foggy” został wicemistrzem świata.

W roku 1994 ponownie rywalizował ze Scottem o mistrzostwo, tym razem pokonując go w ostatecznej klasyfikacji. Brytyjczyk odniósł łącznie dziesięć zwycięstw oraz sześciokrotnie startował z pierwszego pola.

W sezonie 1995 Carl okazał się bezkonkurencyjny i pewnie obronił tytuł mistrzowski. W trakcie zmagań aż trzynastokrotnie znalazł się na najwyższym stopniu podium oraz czterokrotnie startował z pierwszej pozycji.

Będąc aktualnym mistrzem świata Fogarty powrócił do motocykl Hondy. Był to mniej udany sezon dla Brytyjczyka, który pomimo czterech zwycięstw (w tym dwóch w holenderskim Assen), w klasyfikacji generalnej znalazł się dopiero na 4. miejscu (na drugiej był jego partner Aaron Slight, który wygrał tylko w jednym wyścigu). Głównym problemem Carla był brak konsekwencji zdobywania punktów.

Po roku przerwy, Carl powrócił do obozu Ducati. Brytyjczyk zwyciężył w sześciu wyścigach, jednak ostatecznie musiał uznać wyższość byłego zawodnika MMŚ – Amerykanina Johna Kocinskiego.

W sezonie 1998 Fogarty wrócił na tron, po zaciętym pojedynku ze Slightem oraz Troyem Corserem (wyprzedził ich o zaledwie 4,5 punktu). W trakcie rywalizajcji „Foggy” uzyskał jednak zaledwie trzy zwycięstwa.

W roku 1999 Carl w wielkim stylu obronił tytuł mistrzowski, po zwyciężeniu w jedenastu wyścigach (czterokrotnie wygrał w „Superpole”). Po raz pierwszy w karierze uzyskał pulę ponad czterystu punktów. Triumf w pierwszym wyścigu na Hockenheimringu był jednak ostatnią wygraną w karierze Brytyjczyka.

W 2000 roku Fogarty w pierwszych trzech wyścigach dwukrotnie dojechał do mety w pierwszej trójce. Podczas drugiego startu na australijskim torze Phillip Island Carl nie zdołał wyhamować i uderzył w motocykl Robeta Ulma. Upadek Brytyjczyka był na tyle niefortunny, iż nie był w stanie zejść z toru o własnych siłach. Doznał licznych obrażeń, w tym poważny uraz barku. Niezdolny do ścigania „Foggy” był zmuszony zakończyć karierę sportową. Jego miejsce zajął Australijczyk Troy Bayliss, który rok później został mistrzem świata. W 2002 roku w ramach wdzięczności Ducati limitowaną wersję swojego motocykla (zaledwie 300 egzemplarzy) o nazwie Fogarty S4.

W 2002 roku Carl utworzył własny zespół Foggy Petronas, który wystartował w mistrzostwach sezon później. Jego zawodnikami został były rywal Fogarty’ego Troy Corser oraz jego rodak James Haydon. W pierwszym sezonie motocykl Petronas FP1 okazał się za słaby na regularną wizytę w czołowej dziesiątce. Zdecydowanie lepszy okazał się rok 2004, w którym Troy dwukrotnie sięgnął po pole position (w Niemczech oraz Francji), natomiast nowy partner Australijczyka Chris Walker stanął na najniższym stopniu podium w inauguracyjnym wyścigu w Walencji. Lata 2005−2006 z nowymi zawodnikami (Australijczycy Gary McCoy, Steve Martin oraz Brytyjczyk Craig Jones, który zastąpił w kolejnym sezonie McCoya) okazały się kompletnie nieudany, przez niekonkurencyjne motocykle Petronas. Pod koniec sezonu 2006 koncern wycofał się z mistrzostw, pozostawiając zespół bez wsparcia. Carl próbował nawiązać współpracę z Ducati, ale w wyniku braku sponsorów nie doszło do porozumienia z bolońską stajnią. Brytyjczyk podpisał kontrakt z MV Augusta na sezon 2008, jednak ostatecznie zespół po licznych problemach nie przystąpił do mistrzostw. Ostatecznie Fogarty sprzedał swoją ekipę

W 1990 roku Fogarty zadebiutował w MMŚ, w zastępstwie Włocha Pierfrancesco Chili. Na motocyklu Hondy Carl wziął udział w czterech rundach, spośród których trzykrotnie dojechał do mety w czołowej dziesiątce. Najlepiej spisał się podczas GP Szwecji, w którym zajął szóste miejsce.

W wyścigach Grand Prix wystartował jeszcze dwukrotnie, podczas GP Wielkiej Brytanii. W pierwszym starcie (na Yamasze) nie dojechał do mety, natomiast w drugim (na maszynie Cagiva) zajął wysoką czwartą pozycję. Był bliski udziału w brytyjskiej eliminacji również w sezonie 1994, jednakże ostatecznie zrezygnował ze startu, tłumacząc się kontuzją ręki. W późniejszym wywiadzie przyznał, iż nie czuł się konkurencyjny i stąd też zrezygnował z rywalizacji.

W sezonie 1992 Fogarty z rodakami Terry Rymerem oraz Michelem Simulem zwyciężył w 24-godzinnym wyścigu Le Mans. Z tym pierwszym został również mistrzem świata w rywalizacji Endurance. Sukces odniósł na motocyklu Kawasaki. W 1995 roku zajął drugie miejsce w Daytona 200.

• Album Carla Fogarty’ego. silverstone.fortunecity.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2000-08-29)].