Centralny Urząd Planowania (1945–1949) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Centralny Urząd Planowania (CUP) – organ planowania gospodarczego w Polsce powołany 10 listopada 1945[1] i kierowany do lutego 1948 przez Czesława Bobrowskiego.

Urząd zajmował się przygotowaniem odbudowy kraju ze zniszczeń wojennych, opracowywał plany rozwoju gospodarczego (plan trzyletni) i nadzorował ich wykonanie. 10 lutego 1949 został przekształcony w Państwową Komisję Planowania Gospodarczego[2], ta z kolei w 1956 została przekształcona w Komisję Planowania przy Radzie Ministrów[3], a w 1989 ponownie w Centralny Urząd Planowania[4].

Prezesi Urzędu

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Dekret z 10 listopada 1945 r. o utworzeniu Centralnego Urzędu Planowania (Dz.U. z 1945 r. nr 52, poz. 298).
  2. ↑ Ustawa z 10 lutego 1949 r. o zmianie organizacji naczelnych władz gospodarki narodowej (Dz.U. z 1949 r. nr 7, poz. 43). Archiwa Państwowe: Bazy danych.
  3. ↑ Ustawa z 15 listopada 1956 r. o utworzeniu przy Radzie Ministrów Komisji Planowania (Dz.U. z 1956 r. nr 54, poz. 244).
  4. ↑ Ustawa z 23 grudnia 1988 r. o utworzeniu Centralnego Urzędu Planowania (Dz.U. z 1988 r. nr 41, poz. 327).
  5. ↑ a b Tadeusz Mołdawa: Ludzie władzy 1944-1991, PWN Warszawa 1991

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Centralny_Urząd_Planowania_(1945–1949)&oldid=75140991”