Centurion (Rzym) – Wikipedia, wolna encyklopedia
Centurion (łac. centurio, gr. εκατονταρχος) w antycznym Rzymie miał dwa znaczenia:
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/18/Centurion_2_Boulogne_Luc_Viatour.jpg/220px-Centurion_2_Boulogne_Luc_Viatour.jpg)
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/61/Helmet_centurion_end_of_second_century.jpg/220px-Helmet_centurion_end_of_second_century.jpg)
- w znaczeniu wojskowym – niższy oficer, dowódca centurii, najmniejszej jednostki taktycznej legionu, inaczej – setnik, gdyż początkowo centuria liczyła 100 żołnierzy (później znacznie mniej). W czasach republiki centuriona wybierali żołnierze, a w czasach cesarstwa mianowany był przez legata. Najczęściej centurionami zostawali najbardziej doświadczeni i zasłużeni żołnierze w legionie. Centurioni również byli zhierarchizowani w zależności od tego, którą centurią w legionie dowodzili. Głównym centurionem legionu był dowódca I centurii I kohorty - primus pilus lub primipilus. II centurią dowodził princeps, III centurią – hastatus, IV centurią – princeps posterior, V centurią – hastatus posterior. W zasadzie na centurionach podczas bitwy spoczywała główna odpowiedzialność za przebieg walki, gdyż to oni bezpośrednio realizowali zamierzenia dowództwa.
- w znaczeniu cywilnym – przywódca centurii, jako jednostki podziału ludności – reprezentował on swoją centurię i zbierał jej głosy podczas głosowania na np. komicjach centurialnych.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- PWN Leksykon: Wojsko, wojna, broń, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2001, ISBN 83-01-13506-9