Convair Model 118 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Convair Model 118 ConVairCar

Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Convair
Konstruktor	Theodore Hall
Typ	samochód latający
Załoga	1
Historia
Data oblotu	1947
Lata produkcji	1947-8
Liczba egz.	2
Liczba wypadków	1
Dane techniczne
Napęd	Lycoming O-435C
Moc	190 KM
Wymiary
Rozpiętość	10,49 m
Wysokość	2,54 m
Masa
Własna	691 kg
Startowa	1157 kg
Osiągi
Prędkość przelotowa	201 km/h
Dane operacyjne
Liczba miejsc
1+3

Convair Model 118 – amerykański samochód latający zaprojektowany przez Theodore'a Halla w zakładach Convair pod koniec lat 40. XX wieku, wersja rozwojowa Convair Model 116.

Jeden z głównych projektantów Consolidated Vultee (później – Convair), Theodore Hall, był prywatnie bardzo zafascynowany ideą „powietrznego samochodu” (air car) i rozpoczął prace nad projektowaniem takiego pojazdu jeszcze przed II wojną światową^[1]. W 1941 roku zakłady Consolidated zaproponowały dowództwu USAAF zaprojektowanie tego typu pojazdu do rajdów komandosów, jednak USAAF nie wykazał zainteresowania takim projektem^[1]. Hall powrócił do swojego idée fixe o „samolocie w każdym garażu” (aircraft in everyone's garage) po zakończeniu wojny poświęcając mu wiele środków i czasu^[1]. Pierwszym zaprojektowanym przez niego samochodem latającym był Convair Model 116, który nie wszedł do produkcji seryjnej^[1]. Zbudowany w latach 1946–1948 Model 118 był drugą próbą zbudowania takiego środka transportu^[2].

Po zakończeniu testów Modelu 166 w 1946 roku, Hall postanowił kontynuować prace nad samochodami latającymi projektując bardziej zaawansowany technicznie pojazd, który otrzymał oznaczenie Model 118^[2]. Samochód napędzany był 190-konnym silnikiem Lyoming O-435C z trzypiórowym śmigłem Sensenich^[2]. Samolot został oblatany 15 listopada 1947 roku przez Reubena P. Snodgrassa i Lawrence'a G. Phillipsa^[2]. Trzy dni później, prototyp z rejestracją cywilną NX90850, został rozbity podczas awaryjnego lądowania z powodu braku paliwa^[2]. Lotnicza część samolotu, skrzydła i powierzchnie sterowe, była nieuszkodzona, ale w wypadku całkowicie rozbito część samochodową pojazdu^[2]. Drugi prototyp, noszący to samo oznaczenie NX90850^[2], został oblatany 29 stycznia 1948 roku przez Billa Martina i W.G. Griswolda^[3].

Po oblataniu maszyny zaczęto planować produkcję seryjną samolotu – w wersjach cywilnych i wojskowych, a także większą wersję ze skrzydłami o rozpiętości 40 stóp (12 metrów)^[3]. Planowano budowę przynajmniej 160 tysięcy pojazdów – cena samego samochodu, układu jezdnego miała wynosić 1500 dolarów^[4]. W cenę nie były wliczone skrzydła – planowano, że te mogły by być wynajmowane na lotnisku^[4].

Plany okazały się zbyt optymistyczne – maszyna miała poważne problemy z wibracjami ogona i nadmierną masą własną^[3]. Koszty produkcji okazały się wyższe niż planowano, a same maszyny spotkały się z bardzo małym zainteresowaniem i ostatecznie cały program został anulowany^[3].

Po zakończeniu programu Hall opuścił Convair i już samodzielnie kontynuował prace nad podobnymi maszynami^[3].

Convair Model 118 był czteroosobowym samochodem z nadwoziem zbudowanym z włókna szklanego^[4][5]. Samochód napędzany był 26-konnym silnikiem Crosley, który znajdował się z tyłu samochodu^[4]. Jako samochód pojazd był napędzany 25,5-konnym silnikiem Crosley umieszczonym z tyłu pojazdu, do samochodu można było zamontować specjalnie zaprojektowane skrzydła z zespołem napędowym i ogon zamieniając go w lekki samolot^[4]. W tej roli Model 118 miał układ górnopłatu z pojedynczym silnikiem ciągnącym napędzającym dwupłatowe, drewniane śmigło^[4].

• George W. Green: Flying Cars, Amphibious Vehicles and Other Dual Mode Transports: An Illustrated Worldwide History. McFarland, 2010, s. 37-38. ISBN 978-0786445561.
• John Wegg: General Dynmics Aircraft and Their Predecessors. Naval Institute Press, 1990. ISBN 0-87021-233-8. Brak numerów stron w książce