Coprinopsis urticicola – Wikipedia, wolna encyklopedia

Coprinopsis urticicola
Ilustracja
Dwa owocniki na korze drzewa
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

pieczarkowce

Rodzina

kruchaweczkowate

Rodzaj

Coprinopsis

Gatunek

Coprinopsis urticicola

Nazwa systematyczna
Coprinopsis urticicola (Berk. & Broome) Redhead, Vilgalys & Moncalvo
Taxon 50(1): 232 (2001)

Coprinopsis urticicola (Berk. & Broome) Redhead, Vilgalys & Moncalvo – gatunek grzybów należący do rodziny kruchaweczkowatych (Psathyrellaceae)[1].

Systematyka i nazewnictwo

[edytuj | edytuj kod]

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Coprinopsis, Psathyrellaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy opisali go w 1861 r. Miles Joseph Berkeley i Christopher Edmund Broome nadając mu nazwę Agaricus urticicola. W 1890 r. Charles Horton Peck przeniósł go do rodzaju Coprinus. (czerniak)[2]. W wyniku badań filogenetycznych prowadzonych na przełomie XX i XXI wieku mykolodzy ustalili, że rodzaj Coprinus jest polifiletyczny i rozbili go na kilka rodzajów[3]. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadali temu gatunkowi Redhead, Vilgalys i Moncalvo w 2001 r.[1]

Synonimy[2]:

  • Agaricus urticicola Berk. & Broome 1861
  • Coprinopsis urticicola var. hawaiiensis Keirle, Hemmes & Desjardin 2004
  • Coprinopsis urticicola var. salicicola (Uljé & Noordel.) Walleyn, Verbeken, Kerckh., Keersm., Christiaens, Esprit, Leyman & Van de Kerckh. 2012
  • Coprinopsis urticicola var. salicicola (Uljé & Noordel.) Noordel. 2012
  • Coprinus brassicae Peck 1890
  • Coprinus urticicola (Berk. & Broome) Buller 1917
  • Coprinus urticicola var. salicicola Uljé & Noordel. 1997
  • Pilosace urticicola (Berk. & Broome) Kuntze 1898
  • Psathyra urticicola (Berk. & Broome) Sacc. 1887

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Kapelusz
Średnica do 5 mm, kształt początkowo jajowaty, potem rozszerzający się, stożkowaty, w końcu rozpostarty. W typowy dla czernidłaków sposób owocnik czernieje i podczas dojrzewania rozpływa się w czarną ciecz. Powierzchnia początkowo czysto biała, pokryta zasnówka, potem jasnoochrowa, pokryta kłaczkowatymi fragmentami zasnówki[4].
Blaszki
Wolne, gęste, początkowo białe, potem szarobrązowe, w końcu czarne i rozpływające się w czarną ciecz[4].
Trzon
Wysokość do 30 mm, grubość 1 mm, barwa początkowo biała, potem szarawa[3].
Cechy mikroskopowe
Zarodniki 6,0–9,0 × 5–6,5 µm, bladoczerwono-brązowe, szeroko elipsoidalne dz zaokrąglonym wierzchołkiem, stożkową podstawą i centralną porą rostkową. Podstawki 4–zarodnikowe, 10–22 × 6–10 μm. Cheilocystydy i pleurocystydy cylindryczne do workowatych o wymiarach 35–60 × 10–14 μm, lub stożkowate o wymiarach 45–70 × 11–55 μm. Strzępki tworzące zasnówkę uchyłkowate, o szerokości 8–9 μm z lekko zgrubiałymi ścianami. Sprzążek brak[3].

Charakterystyczną cechą Coprinopsis urticicola są niewielkie rozmiary, pokrycie owocnika strzępkami zasnówki i siedlisko[4].

Występowanie

[edytuj | edytuj kod]

Znane jest występowanie Coprinopsis urticicola w niektórych krajach Europy i w Ameryce Północnej. Opisano jego występowanie również w Iranie[4]. W opracowaniu W. Wojewody z 2003 r. brak tego gatunku[5]. Jest rzadki. W Polsce podano jego stanowiska w Kuźnicy Białostockiej i Puszczy Białowieskiej (1994) oraz Bieszczadzkim Parku Narodowym (Wetlina 2011)[3].

Grzyb saprotroficzny i koprofilny. Owocniki wyrastają na łajnie i resztkach organicznych (kompost)[3]. W Iranie notowany na słomie ryżowej[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2020-11-15] (ang.).
  2. a b Species Fungorum [online] [dostęp 2020-11-15] (ang.).
  3. a b c d e Rare species of the genus Coprinus Pers. s. lato, „Acta Mycologica”, 46 (1), 2011, s. 27–73 [dostęp 2020-11-10] [zarchiwizowane z adresu 2013-12-13].
  4. a b c d e First report of Coprinopsis urticicola from Iran, „Mycologia Iranica”, 2 (141), 2015 [dostęp 2020-11-15].
  5. Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, s. 145–156, ISBN 83-89648-09-1.