Czapnictwo – Wikipedia, wolna encyklopedia

Czapnictwo, czapkarstwo – dziedzina rzemiosła, przemysłu zajmująca się wyrobem czapek.

Historia

Rzemiosło spotykane od średniowiecza. Rozpowszechniło się w XVI wieku i I połowie XVII^[1]. Do większych ośrodków należały: Gdańsk, Poznań (cech czapników jest wymieniany jako jeden z ponad sześćdziesięciu cechów obecnych w Poznaniu w XVI w.^[2]), Łomża i Kraków^[1]. Polskie czapki były wywożone na Węgry, do Rosji, na Śląsk i Wołowszczyznę^[1].

W 2 połowie XVIII wieku zmniejszył się popyt w związku z modą na czapki futrzane^[1]. W XVIII wieku powstają manufaktury czapnicze m.in. w Brzezinach, Ciechanowcu, Drzewnicy, Głównie, Gołędzinie, Korcu, Machnówce, Niemirowie, Sokołowie Podlaskim, Stawiskach, Strykowie i Warszawie.

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d Maroszek J. Czapnictwo Encyklopedia Historii Gospodarczej Polski do 1945 roku t. 1 A-N Warszawa Wiedza Powszechna 1981 s. 113ISBN 83-214-0185-6
↑ Księga Pamiątkowa Miasta Poznania- Przegląd dziejów miasta Poznania, Nakładem Magistratu Stołecznego Miasta Poznania, Poznań, 1929, s. 56

[:0-1] Maroszek J. Czapnictwo Encyklopedia Historii Gospodarczej Polski do 1945 roku t. 1 A-N Warszawa Wiedza Powszechna 1981 s. 113ISBN 83-214-0185-6

[2] Księga Pamiątkowa Miasta Poznania- Przegląd dziejów miasta Poznania, Nakładem Magistratu Stołecznego Miasta Poznania, Poznań, 1929, s. 56

[1]

[2]