Czerwień allura – Wikipedia, wolna encyklopedia

Czerwień allura

Nazewnictwo Nomenklatura systematyczna (IUPAC) (5E)-5-[(2-metoksy-5-metylo-4-sulfonianofenylo)hydrazynylideno]-6-oksonaftaleno-2-sulfonian disodu Inne nazwy i oznaczenia czerwień allura AC, E129, C.I. 16035, czerwień FD&C 40
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C18H14N2Na2O8S2
Masa molowa	496,42 g/mol
Wygląd	czerwony, karminowy lub pomarańczowoczerwony proszek
Identyfikacja
Numer CAS	25956-17-6
PubChem	6093299
SMILES CC1=CC(=C(C=C1S(=O)(=O)[O-])OC)NN=C2C3=C(C=CC2=O)C=C(C=C3)S(=O)(=O)[O-].[Na+].[Na+]
Właściwości Rozpuszczalność w wodzie 225 g/l[1] Temperatura topnienia powyżej 300 °C[2]
Niebezpieczeństwa Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2018-07-14] Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów Substancja nie jest klasyfikowana jako niebezpieczna według kryteriów GHS (na podstawie podanej karty charakterystyki). Numer RTECS QK2260000 Dawka śmiertelna LD50 >5 g/kg (pies, doustnie)
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Multimedia w Wikimedia Commons

Czerwień allura, czerwień allura AC, E129 – organiczny związek chemiczny, ciemnoczerwony, spożywczy, smołowy barwnik azowy. Używana zwykle jako sól sodowa, ale również wapniowa lub potasowa. Maksimum widma absorpcji w roztworze wodnym to około 504 nm.

Pierwotnie czerwień allurę wprowadzono w Stanach Zjednoczonych jako substancję zastępującą amarant.

Dziś w przemyśle spożywczym jest używana do produkcji napojów (gazowanych i niegazowanych) wyrobów cukierniczych (głównie ciast biszkoptowych) i galaretek w proszku, a także płatków zbożowych, kasz i herbatników czekoladowych. Znajduje też zastosowanie w przemyśle kosmetycznym (np. szminki) oraz farmaceutycznym^[3].

Może wywoływać działania niepożądane typowe dla barwników azowych, ponadto ma szkodliwy wpływ na płodność zwierząt^[3]. Podejrzewa się, że powoduje pseudoalergie skóry lub dróg oddechowych, zwłaszcza przy nietolerancji aspiryny lub kwasu benzoesowego^[4].

W „Tabeli dodatków i składników chemicznych” B. Stathama wskazana jest jako czynnik rakotwórczy^[3], jednak według Międzynarodowej Agencji Badań nad Rakiem związek ten nie jest potwierdzonym ani prawdopodobnym czynnikiem rakotwórczym dla ludzi^[5].

Unia Europejska dopuszcza używanie czerwieni allury jako barwnika spożywczego, jednak w Danii, Belgii, Szwajcarii, Francji i Szwecji jest ona zakazana^[6]. W Norwegii obowiązywał zakaz jej stosowania w latach 1978–2001 i wówczas była tam legalnie używana tylko w wyrobach alkoholowych i niektórych produktach rybnych^[7].