French
DeutschCzesław Gąsiorkiewicz – Wikipedia, wolna encyklopedia
 major | |
| Data urodzenia | 13 kwietnia 1897 |
|---|---|
| Data śmierci | przed 1970 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | referent |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  | |
Czesław Gąsiorkiewicz (ur. 13 kwietnia 1897, zm. przed 1970) – oficer intendent Wojska Polskiego II RP i Polskich Sił Zbrojnych.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 13 kwietnia 1897[1]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia porucznika rezerwy administracji dział gospodarczy ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1921[2][3][4]. W 1923, 1924 był przydzielony do Okręgowego Zakładu Gospodarczego VII jako oficer nadetatowy, zatrzymany w służbie czynnej, Komisji Gospodarczej 25 pułku artylerii polowej[5][6]. W 1928 był oficerem Rejonowego Zakładu Żywnościowego w Kaliszu[7]. Został zweryfikowany w stopniu porucznika zawodowego administracji dział gospodarczy ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1921[4][8]. W 1932 był oficerem służby administracyjnej pułku radiotelegraficznego w Warszawie[9]. Z dniem 15 sierpnia 1933 został przeniesiony do korpusu oficerów intendentów[10]. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 73. lokatą w korpusie oficerów intendentów[1]. W tym czasie pełnił służbę w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych na stanowisku referenta Referatu Rachunkowo-Kasowego[11].
Po wybuchu II wojny światowej został oficerem Polskich Sił Zbrojnych. Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. W Edynburgu był jednym z zasłużonych działaczy na rzecz Skarbu Narodowego, za w 1954 otrzymał okolicznościowy dyplom[12]. Zmarł w latach 60[13].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1956, przyznany przez Prezydenta RP na uchodźstwie za zasługi w pracy społecznej i niepodległościowej)[14]
- Srebrny Krzyż Zasługi[1]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 345.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1336.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1218.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 806.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1300.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1182.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 779.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 366.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 762.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 15 września 1933 roku, s. 183.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 416.
- ↑ Skarb Narodowy. „Orzeł Biały”, s. 8, Nr 23 z 5 czerwca 1954.
- ↑ Tomasz Garbacz: Historia Edynburskiego Biuletynu Informacyjnego (część 4). biuletyn.szkocja.net. [dostęp 2017-04-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-04-05)].
- ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 4, Nr 1 z 9 maja 1956.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.