Czteroksiąg konfucjański – Wikipedia, wolna encyklopedia

Czteroksiąg konfucjański (chiń. upr. 四书; chiń. trad. 四書; pinyin Sì Shū) – zbiór czterech najważniejszych ksiąg stanowiących wykładnię filozofii konfucjańskiej. Zostały zebrane przez Zhu Xi (1130-1200) jako uzupełnienie Pięcioksięgu konfucjańskiego.

W skład Czteroksięgu wchodzą:

Wielka Nauka (Daxue) – zwięzła i systematyczna prezentacja konfucjańskiej filozofii społecznej z komentarzem
Doktryna Środka (Zhongyong) – metafizyczne uzasadnienie konfucjańskiej filozofii społecznej. W dziele tym skupiają się niektóre główne idee konfucjanizmu, buddyzmu i taoizmu, pod wieloma względami służy jako pomost między tymi ideologiami.
Dialogi konfucjańskie (Lunyu) – aforyzmy, maksymy i krótkie przypowieści Konfucjusza, spisane przez jego uczniów. Wyłożona jest w niej istota moralności (Ren)
Księga Mencjusza (Mengzi) – księga traktująca o sposobach stawania się dojrzałym człowiekiem: cnotliwym, życzliwym i prawym.

Bibliografia

Edward Kajdański: Chiny. Leksykon. Warszawa: Książka i Wiedza, 2005. ISBN 83-05-13407-5.