Daktyl (księżyc) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Daktyl
Ilustracja
Daktyl, zdjęcie zrobione przez sondę Galileo, 28 sierpnia 1993.
Odkrywca

sonda Galileo

Data odkrycia

28 sierpnia 1993

Tymczasowe oznaczenie

S/1993 (243) 1

Charakterystyka orbity
Półoś wielka

108 km

Okres obiegu

1,54 d

Nachylenie do płaszczyzny orbity planety

Własności fizyczne
Średnica równikowa

1,4 km

Masa

4 × 1012 kg

Okres obrotu wokół własnej osi

min. 8 h, max. 1,54 d

Albedo

0,21 ± 0,02

Jasność absolutna

13,6m

(243) Ida I Daktyl – niewielkich rozmiarów naturalny satelita planetoidy (243) Idy, sfotografowany przez sondę kosmiczną Galileo podczas jej przelotu obok tej planetoidy w drodze do Jowisza w dniu 28 sierpnia 1993. Jego nazwa prowizoryczna to S/1993 (243) 1.

Jest pierwszym odkrytym księżycem planetoidy.

Charakterystyka orbity i właściwości fizyczne

[edytuj | edytuj kod]

Daktyl ma średnicę 1,4 km, krąży w średniej odległości 108 km od centralnej planetoidy w czasie ok. 37 godzin, po orbicie o nachyleniu 9° do równika Idy. Prędkość orbitalna sięga 22 km/h. Daktyl jest obiektem, na którym dostrzec można liczne kratery. Jego masa wynosi około 4 × 1012 kg. Uważa się, że Daktyl zawiera większe ilości żelaza niż użyte w historii ludzkości, co w dalekiej przyszłości czyni go potencjalnym źródłem tego surowca[1].

Pochodzenie

[edytuj | edytuj kod]

Istnieją dwie hipotezy dotyczące jego powstania. Według pierwszej Ida oraz Daktyl powstały jednocześnie, według drugiej Daktyl odłączył się od Idy w wyniku uderzenia w nią dużego obiektu (innej planetoidy?). Mógł on także zostać przechwycony grawitacyjnie przez masywniejszą Idę.

Nazwane formacje geologiczne na Daktylu

[edytuj | edytuj kod]

Kratery uderzeniowe na powierzchni Daktyla noszą nazwy od mitologicznych Daktylów.

Krater Nazwa pochodzi od
Acmon Acmon
Celmis Celmis

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]