Daktyl (księżyc) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Daktyl

Daktyl, zdjęcie zrobione przez sondę Galileo, 28 sierpnia 1993.
Odkrywca	sonda Galileo
Data odkrycia	28 sierpnia 1993
Tymczasowe oznaczenie	S/1993 (243) 1
Charakterystyka orbity
Półoś wielka	108 km
Okres obiegu	1,54 d
Nachylenie do płaszczyzny orbity planety	9°
Własności fizyczne
Średnica równikowa	1,4 km
Masa	4 × 1012 kg
Okres obrotu wokół własnej osi	min. 8 h, max. 1,54 d
Albedo	0,21 ± 0,02
Jasność absolutna	13,6m

(243) Ida I Daktyl – niewielkich rozmiarów naturalny satelita planetoidy (243) Idy, sfotografowany przez sondę kosmiczną Galileo podczas jej przelotu obok tej planetoidy w drodze do Jowisza w dniu 28 sierpnia 1993. Jego nazwa prowizoryczna to S/1993 (243) 1.

Jest pierwszym odkrytym księżycem planetoidy.

Daktyl ma średnicę 1,4 km, krąży w średniej odległości 108 km od centralnej planetoidy w czasie ok. 37 godzin, po orbicie o nachyleniu 9° do równika Idy. Prędkość orbitalna sięga 22 km/h. Daktyl jest obiektem, na którym dostrzec można liczne kratery. Jego masa wynosi około 4 × 10¹² kg. Uważa się, że Daktyl zawiera większe ilości żelaza niż użyte w historii ludzkości, co w dalekiej przyszłości czyni go potencjalnym źródłem tego surowca^[1].

Istnieją dwie hipotezy dotyczące jego powstania. Według pierwszej Ida oraz Daktyl powstały jednocześnie, według drugiej Daktyl odłączył się od Idy w wyniku uderzenia w nią dużego obiektu (innej planetoidy?). Mógł on także zostać przechwycony grawitacyjnie przez masywniejszą Idę.

Kratery uderzeniowe na powierzchni Daktyla noszą nazwy od mitologicznych Daktylów.

• lista planetoid z księżycami

• Informacje o układzie planetoidy (243) Ida z Johnston's Archive (ang.)