Danina – Wikipedia, wolna encyklopedia

Danina - Apadana, Persepolis, Iran

Danina (trybut z łac. tributum)[1]świadczenie o charakterze przymusowym, funkcjonujące w starożytności oraz średniowieczu, uiszczane monarsze przez poddanych lub władcy silniejszemu przez władcę słabszego jako wyraz uznania jego zwierzchności[2]. W przypadku chłopów zastąpiona przez pańszczyznę lub czynsz[3].

Początki danin

[edytuj | edytuj kod]

Początkowo danina składana była władzom centralnym z podległego terytorium. Nosiła wtedy nazwę trybutu. Gdy zaczęto ściągać daniny z pojedynczych gospodarstw, złożenie trybutu oznaczało uznawanie poddaństwa z zajmowanego terytorium. Taki charakter miały np.:

Daniny jednostkowe

[edytuj | edytuj kod]
The Tribute Money, George Hayter, 1817.

Wraz ze wzmacnianiem się stosunków społecznych i relacji poddani – monarcha, trybut został zastąpiony przez daninę uiszczaną w naturze lub pieniądzach przez pojedynczych właścicieli gospodarstw (z dymu lub z radła). Daniny były podstawowymi elementami realizowania prawa książęcego.

Daniny składano do grodów, gdzie dobra z tego tytułu uzyskiwane były częściowo kierowane do tezauryzacji, częściowo do konsumpcji przez dwór monarszy, zaś częściowo redystrybuowane (np. żywność i napoje trafiały do karczm, wówczas należących wyłącznie do monarchy).

Rodzaje danin

[edytuj | edytuj kod]
  • Danina opolna – uiszczana w postaci jednej sztuki bydła od opola
  • Dań – danina z miodu
  • Podworowe, podymne, poradlne – danina uiszczana najczęściej w nierogaciźnie (ew. nazwa dla wyjątku – powołowe)

Schyłek danin

[edytuj | edytuj kod]

W domenie monarszej daniny przybrały funkcję renty gruntowej, zaś w dobrach kościelnych i świeckich, na przestrzeni wieków od XII do XIV, daniny składane monarsze zostały stopniowo zniesione na mocy immunitetów ekonomicznych lub przekształcone w formy spłacania renty feudalnej.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Słownik Wyrazów Obcych. [dostęp 2018-01-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-04)].
  2. Tadeusz Łepkowski, Słownik historii Polski, Warszawa 1973, s. 501.
  3. Praca zbiorowa 2001 ↓, s. 53,.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]