Darius Milhaud – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł należy dopracować:

od 2022-07 → poprawić styl – powinien być encyklopedyczny,
od 2022-07 → zweryfikować treść i dodać przypisy.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Darius Milhaud

Darius Milhaud w 1926
Data i miejsce urodzenia	4 września 1892 Marsylia
Pochodzenie	hiszpańskie
Data i miejsce śmierci	22 czerwca 1974 Genewa
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	kompozytor
Multimedia w Wikimedia Commons

Darius Milhaud (ur. 4 września 1892 w Marsylii, zm. 22 czerwca 1974 w Genewie) – kompozytor francuski.

Był potomkiem rodziny żydowskiej, zamieszkałej od pokoleń w Prowansji. W wieku 7 lat rozpoczął naukę gry na skrzypcach. Jego pierwsze kompozycje powstały w roku 1905. W roku 1909 rozpoczął naukę w Konserwatorium Paryskim, najpierw wiolinistyki, od roku 1912 kompozycji. Jego profesorami byli m.in. Charles-Marie Widor (kompozycja) i Vincent d’Indy (dyrygentura).

W roku 1912 poznał poetę Paula Claudela; przyjaźń z nim przetrwała przez całe życie.

Gdy Claudel w 1916 został ambasadorem Francji w Rio de Janeiro, Milhaud objął posadę attaché ambasady. Tam zapoznał się z brazylijską muzyką ludową i popularną.

Po powrocie do Francji w 1918 spotkał poetę Jeana Cocteau i kompozytora Erika Satiego. Został członkiem grupy kompozytorów Les Six.

W 1922 w czasie podróży po USA miał okazję zapoznać się z jazzem.

W 1925 ożenił się z kuzynką Madeleine Milhaud, autorką librett do jego utworów scenicznych.

Po wybuchu II wojny światowej wyjechał do USA. Wykładał do roku 1971 kompozycję na Mills College w Oakland w Kalifornii. Od zakończenia wojny wykładał kompozycję również w Konserwatorium Paryskim do roku 1972.

Wśród jego uczniów byli muzycy różnych kierunków, jak muzyk jazzowy Dave Brubeck, pianistka Yvonne Loriod, minimalista Steve Reich, twórca symfonii Allan Pettersson i kompozytorzy awangardy Karlheinz Stockhausen, Larry Austin i Iannis Xenakis.

Komponował opery, symfonie, balety, pieśni i utwory instrumentalne. Skomponował ponad 400 utworów. Warto zwrócić tutaj uwagę choćby na szczególną, kilkuminutową formę operową, której przykładami są choćby Porwanie Europy, Porzucenie Ariadny i Wyzwolenie Tezeusza.

Był członkiem honorowym Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej (ISCM).

• Bogusław Schaeffer: Historia muzyki - style i twórcy, Młodzieżowy Ruch Miłośników Muzyki „Pro Sinfonika”, Poznań 1979

• Darius Milhaud – twórczość tego autora dostępna w bibliotece cyfrowej International Music Score Library Project
• Darius Milhaud w bazie AllMusic (ang.)