Dariusz Fikus – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dariusz Fikus
Ilustracja
Dariusz Fikus (1985)
Data i miejsce urodzenia

11 grudnia 1932
Poznań

Data i miejsce śmierci

2 marca 1996
Kazimierz Dolny

Zawód, zajęcie

dziennikarz

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Grób rodzinny Feliksa i Dariusza Fikusów na nowym cmentarzu na Służewie przy ul. Wałbrzyskiej w Warszawie

Dariusz Fikus (ur. 11 grudnia 1932 w Poznaniu, zm. 2 marca 1996 w Kazimierzu Dolnym) – polski dziennikarz.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ukończył VI Liceum Ogólnokształcące im. Tadeusza Reytana w Warszawie (1951)[1] i studia na Uniwersytecie Warszawskim. Karierę zawodową rozpoczął w „Sztandarze Młodych”, w którym pracował w latach 1955–1957, następnie był dziennikarzem „Expressu Wieczornego” (1958). Od 1958 przez 25 lat współtworzył tygodnik „Polityka” – jako publicysta gospodarczy, kierownik działu ekonomicznego i wieloletni sekretarz redakcji.

Od 1948 do 1956 należał do Związku Młodzieży Polskiej, a od 1959 do 1981 do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W 1959 wstąpił do Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich.

W 1980 Rada Główna SDP powołała go na stanowisko sekretarza generalnego. Piastował tę funkcję także w stanie wojennym, gdy zdelegalizowano Stowarzyszenie. Po ogłoszeniu stanu wojennego zrezygnował z pracy w „Polityce”. Współpracował z pismami drugiego obiegu (m.in. „Krytyką”, „Tygodnikiem Mazowsze”, „Wolnym Pismem MOST”), równocześnie pracując w redakcji oficjalnie ukazującego się czasopisma „Niewidomy Spółdzielca”. W 1988 został zastępcą redaktora naczelnego „Gazety Bankowej”. Uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu po stronie „Solidarności”. Współpracował z „Gazetą Wyborczą”. W 1989 został redaktorem naczelnym „Rzeczpospolitej”, a w 1991 prezesem spółki Presspublica, wydawcy gazety. Obie te funkcje pełnił aż do śmierci w marcu 1996. Był także założycielem i pierwszym prezesem Związku Kontroli Dystrybucji Prasy i wiceprezesem Klubu Europejskiego.

Jego imieniem nazwano Nagrodę im. Dariusza Fikusa. Został pochowany na nowym cmentarzu na Służewie przy ul. Wałbrzyskiej w Warszawie.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Był synem dziennikarza Feliksa Fikusa. Jego żoną była prof. Magdalena Fikus, a teściem Kiejstut Żemaitis. Miał syna Łukasza i córkę Martę[2].

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • RWPG: fakty (1966)
  • Rada Wzajemnej Pomocy Gospodarczej (1967)
  • Polska: państwo, gospodarka, społeczeństwo (1967)
  • Społeczeństwo w podróży (1968) – z Jerzym Urbanem
  • Polska – Indie: gospodarka, stosunki ekonomiczne (1976)
  • Foksal 81 (1984)
  • Pseudonim Łupaszka. Z dziejów V Wileńskiej Brygady Śmierci i Mobilizacyjnego Ośrodka Wileńskiego Okręgu AK (1988)
  • Mowa gazetowa: wybór felietonów „Rzeczpospolita” luty 1992 – maj 1994 (1994)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Wojciech Rylski: Absolwenci Reytana 1951. wne.uw.edu.pl. [dostęp 2020-07-14].
  2. Dominik Uhlig: „Rzeczpospolita” bez Nagrody Fikusa. wyborcza.pl, 8 sierpnia 2009. [dostęp 2024-04-09].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]