Depressaria libanotidella – Wikipedia, wolna encyklopedia

Depressaria libanotidella
Schläger, 1849
Imago, rycina
Gąsienica, rycina
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Rząd	motyle
Podrząd	Glossata
Infrarząd	motyle różnoskrzydłe
Nadrodzina	Gelechioidea
Rodzina	Elachistidae
Podrodzina	Depressariinae
Plemię	Depressariini
Rodzaj	Depressaria
Gatunek	Depressaria libanotidella
Synonimy
Depressaria laserpitii Nickerl, 1864 Depressaria libanotidella var. laserpitii Nickerl, 1864 Schistodepressaria bantiella Rocci, 1934 Schistodepressaria nigrella Rocci, 1934
Multimedia w Wikimedia Commons

Depressaria libanotidella – gatunek motyli z rodziny Elachistidae i podrodziny Depressariinae. Zamieszkuje palearktyczną Eurazję. Gąsienice żerują na selerowatych.

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1849 roku przez Friedricha Schlägera. Jako lokalizację typową wskazano okolice Jeny w Niemczech^[1].

Motyl osiągający od 21 do 26,5 mm rozpiętości skrzydeł. Głaszczki wargowe są silnie wygięte dogrzbietowo, szaroróżowe z ciemniejszym członem szczytowym, a czasem także ze słabo zaznaczoną czarniawą obrączką. Tułów i pole przy przedniej krawędzi skrzydła przedniego są czerwonawe, niekiedy z ciemniejszym odcieniem na tułowiu. Wewnętrzna krawędź wspomnianego pola jest zatarta. Pole u tylnej krawędzi przedniego skrzydła cechuje się ciemnym przyprószeniem. Poza tym przednie skrzydło cechuje się czarną barwą plamki na żyłce poprzecznej, ciemnymi plamkami wzdłuż krawędzi zewnętrznej i czarno oprószonymi, ostro od tła odciętymi żyłkami w polu zewnętrznym. Skrzydło tylne ma strzępinę nieco jaśniejszą od tła i bez różowego nalotu^[2].

Genitalia samca mają pozbawiony żłobka czy wyrostka grzbietowy brzeg walwy, wąski, dłuższy niż u D. ultimella sakulus, słabiej niż u wspomnianego gatunku rozwinięte kolce na klawusie, nagi klasper o formię tępego zęba, silnie wydłużony gnatos oraz krótki i zagięty edeagus z cierniami w liczbie od 6 do 10 sztuk. Genitalia samicy odznaczają się kielichowatą, po bokach usztywnioną pochwą i niewielkim, prawie kwadratowym znamieniem torebki kopulacyjnej^[2]

Gąsienica ma czarną głowę i stosunkowo ciemne, zielonkawoszare ciało opatrzone czarnymi, biało obrzeżonymi brodawkami^[2].

Owady dorosłe latają w czerwcu^[3]. Gąsienice żerują w lipcu i sierpniu^[2]. Są oligofagicznymi fitofagami selerowatych^[4]. Najczęściej podawanymi roślinami pokarmowymi są oleśnik górski^[2][5][3] i okrzyn łąkowy^[3][5], ale wymienia się też żebrzycę pogiętą, Laserpitium halleri, Bunium ferulaceum i Pimpinella tragium^[4]. Niepewne doniesienia dotyczą ich żerowania na atamancie kreteńskiej, Endressia pyrenaica, okrzynie szerokolistnym i goryszu sinym^[6]. Bywa, że początkowo odżywiają się oplecionymi przędzą liśćmi^[2], jednak ich głównym pokarmem są kwiatostany^[4][7]. Oplatają one mocno osie boczne i baldaszki, ostatecznie prowadząc do zniekształcenia się baldachu i wypełniając go odchodami. Potrafią żerować gromadnie, po kilka sztuk na kwiatostan^[7].

Gatunek palearktyczny, znany z Hiszpanii, Francji, Belgii, Niemiec, Szwajcarii, Austrii, Włoch, Słowenii, Szwecji, Finlandii, Estonii, Łotwy, Polski, Czech, Słowacji, Ukrainy, Rumunii, Macedonii Północnej, Grecji, anatolijskiej części Turcji oraz europejskiej i syberyjskiej części Rosji^[3][6]. W Polsce podawany jest tylko z Pienin^[5][7].