Deutsche Bundesbahn – Wikipedia, wolna encyklopedia

Deutsche Bundesbahn

Lokomotywa Baureihe E 310
Państwo	Republika Federalna Niemiec
Siedziba	Frankfurt nad Menem
Data założenia	7 września 1949
Data likwidacji	1 stycznia 1994
Forma prawna	Sondervermögen des Bundes
Udziałowcy	skarb państwa
brak współrzędnych
Multimedia w Wikimedia Commons

Deutsche Bundesbahn (DB) (pl: Niemiecka Kolej Federalna) – powstała w 1949 jako kolej państwowa nowo utworzonej Republiki Federalnej Niemiec (RFN) w wyniku podziału Deutsche Reichsbahn na dwa zarządy państwowych kolei. Koleje RFN przyjęły nazwę Deutsche Bundesbahn, a koleje Niemieckiej Republiki Demokratycznej (NRD) zachowały dotychczasową nazwę Deutsche Reichsbahn (DR). Nastąpił podział dotychczasowej sieci kolejowej na granicy wewnątrzniemieckiej. przewozy transgraniczne (tzw. Interzonenzüge) poddano kontroli granicznej.

Po zakończeniu II wojny światowej pierwszym zadaniem kolei niemieckich była odbudowa zniszczonych w czasie działań wojennych linii i węzłów kolejowych, mostów, wiaduktów i największych dworców. W latach 50. rozpoczęto elektryfikację linii kolejowych, w tym wszystkich linii magistralnych. W latach 1953–1958 zelektryfikowano ok. 1300 km linii kolejowych, a w roku 1959 m.in. linię Remagen – Düsseldorf, łączącą Zagłębie Ruhry z siecią kolei elektrycznych południa kraju. W 1959 r. łączna długość zelektryfikowanych linii w RFN wynosiła ok. 3100 km^[1].

W latach 60. i 70. kolej zachodnioniemiecka znalazła się pod presją masowej motoryzacji i dokonała masowych likwidacji linii lokalnych. Innym ważnym kierunkiem rozwoju była budowa sieci kolei aglomeracyjnych (S-Bahn) wyposażanych w podziemne linie średnicowe wchodzące do centrów największych miast. W latach  70. zaczęto też realizować ideę pełnej integracji transportu publicznego w aglomeracjach, obejmującej transport uliczny, metro i kolej państwową, realizowaną w zakresie planowania, eksploatacji i systemów taryfowych.

W 1971 r. utworzono sieć szybkich połączeń międzymiastowych InterCity, funkcjonujących w rozkładzie równoodstępowym, najpierw dwugodzinnym, a od 1979 w godzinnym i również z wagonami 2 klasy.

Od 1990 r. rozpoczęto odbudowę i modernizację połączeń między obiema częściami kraju w ramach programu Verkehrsprojekte Deutsche Einheit (VDE). Rozpoczęto renowację i elektryfikację węzła berlińskiego, jak również jego przebudowę zakładającą powstanie dworca głównego i nowej linii średnicowej o kierunku północ-południe.

W 1991 r. dokonano otwarcia pierwszych linii dużych prędkości na odcinkach Hanower – Würzburg (z nową stacją Kassel-Wilhelmshöhe) i Mannheim – Stuttgart. Kursować rozpoczęły również pociągi kategorii Intercity-Express (ICE).

Według stanu z 1 stycznia 1993 DB miała 12 149 km linii zelektryfikowanych, co stanowiło 45,4% sieci^[2].

Po zjednoczeniu państw niemieckich połączono również zarządy obu państwowych kolei niemieckich i przeprowadzono ich restrukturyzację i komercjalizację (Bahnreform), w wyniku której w 1994 r. powstał holding Deutsche Bahn AG.

• bundesbahnzeit.de