Distygmina – Wikipedia, wolna encyklopedia

Distygmina
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

C22H32N4O42+

Masa molowa

416,51 g/mol

Identyfikacja
Numer CAS

15876-67-2

PubChem

4446181

Klasyfikacja medyczna
ATC

N07AA03

Stosowanie w ciąży

kategoria C

Distygminaorganiczny związek chemiczny, lek pobudzający działanie układu nerwowego przywspółczulnego i mięśniowego. Działa na mięśnie gładkie przewodu pokarmowego, rozszerza naczynia krwionośne, poprawia przepływ krwi, zwalnia akcję serca.

Farmakokinetyka

[edytuj | edytuj kod]

Distygmina słabo wchłania się z przewodu pokarmowego. Maksymalne działanie uzyskuje się po 8–9 godzinach, które utrzymuje się przez około 24 godziny.

Wskazania

[edytuj | edytuj kod]

Przeciwwskazania

[edytuj | edytuj kod]

Działania niepożądane

[edytuj | edytuj kod]
  • ślinotok
  • brak apetytu
  • bóle brzucha
  • nudności
  • wymioty
  • biegunka
  • wzdęcia
  • łzawienie
  • pocenie się
  • zwolnienie rytmu serca
  • obniżenie ciśnienia tętniczego krwi
  • bóle i zawroty głowy
  • duszność
  • utrata przytomności
  • skórne reakcje alergiczne

Preparaty

[edytuj | edytuj kod]
  • Ubretid – roztwór do wstrzykiwań 0,5 mg/ml, tabletki 0,005 g

Dawkowanie

[edytuj | edytuj kod]

Doustnie lub domięśniowo. Dawkę i częstotliwość stosowania ustala lekarz. Tabletki zwykle podaje się 5–20 mg na dobę w 1-2 dawek.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Indeks leków Medycyny Praktycznej 2005, Kraków: Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, ISBN 83-7430-006-X.