Dmitrij Chworostowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dmitrij Chworostowski

Dmitrij Chworostowski
Data i miejsce urodzenia	16 października 1962 Krasnojarsk
Data i miejsce śmierci	22 listopada 2017 Londyn
Przyczyna śmierci	guz mózgu
Typ głosu	baryton
Zawód	śpiewak operowy
Wydawnictwo	Delos, Ondine
Współpracownicy
Anna Netrebko, Igor Krutoj, Konstantin Orbelian, Walerij Giergijew, Jonas Kaufmann, Piotr Beczała, Dinara Aliewa, Aida Garifullina, Renée Fleming, Elīna Garanča, Sondra Radvanovsky, Ildar Abdrazakow, Paweł Antonow
Odznaczenia
Strona internetowa

Dmitrij Aleksandrowicz Chworostowski (ros. Дмитрий Александрович Хворостовский; ur. 16 października 1962 w Krasnojarsku, zm. 22 listopada 2017 w Londynie^[1]) – rosyjski śpiewak operowy, baryton.

Studiował w Konserwatorium w Krasnojarsku u Jekateriny Jofel, tam też debiutował w Operze, w roli Monterone w Rigoletto Verdiego.
Odniósł wiele sukcesów na konkursach, m.in. w 1987 w Moskwie, w 1988 w Tuluzie, w 1989 w Cardiff.

Na scenach zachodnich zadebiutował w Nicei rolą w Damie pikowej Piotra Czajkowskiego. Wkrótce później zagrał również swoją do dziś najsłynniejszą kreację – Eugeniusza Oniegina (New York Times nazwał go „urodzonym do tej roli”)^[2]. W 1993 r. wystąpił w Operze Lirycznej w Chicago jako Georges Germont w Traviacie. Grał również hrabiego di Lunę w Trubadurze.

Miał wystąpić w Polsce w Eugeniuszu Onieginie Krzysztofa Warlikowskiego, jednak do tego nie doszło. Warlikowski chciał, aby Oniegin i Leński spędzili razem noc przed pojedynkiem, na co Chworostowski się nie zgodził i zerwał kontrakt.

Występował na czołowych scenach świata, m.in. Metropolitan Opera (debiut 1995), Covent Garden, w Operze Berlińskiej i w La Scali. Pozytywne recenzje zebrał również jego występ w Trubadurze Giuseppe Verdiego na scenie Metropolitan Opera^[3].

Magazyn „People” umieścił go w gronie 50 najpiękniejszych znanych ludzi na świecie. Wystąpił w sesji zdjęciowej dla rosyjskiej edycji magazynu „Vogue”^{[potrzebny przypis]}.

Efektem współpracy z Igorem Krutojem jest płyta Déjà vu. Ponadto nagrywał płyty z romansami rosyjskimi, pieśniami wojennymi, poezją oraz lżejszym repertuarem, np. pieśniami neapolitańskimi.

W czerwcu 2015 roku artysta poinformował, że zdiagnozowano u niego guza mózgu^[3]. Zawiesił koncerty i poddał się leczeniu^[3]. We wrześniu wrócił na scenę Metropolitan Opera jako hrabia di Luna w Trubadurze^[3]. 29 października dał koncert z serii „Chworostowski i przyjaciele”, na którym wystąpił z Elīną Garančą. Tradycyjnie, dochód z koncertu został przeznaczony na potrzeby leczenia dzieci. 31 października wystąpił w Moskwie podczas ponownego otwarcia opery Helikon.

12 października 2015 został uhonorowany orderem Aleksandra Newskiego za zasługi w rozwijaniu narodowej kultury i sztuki^[4]. 10 września 2017 roku otrzymał Order „Za zasługi dla Ojczyzny” IV klasy^[5].

Zmarł 22 listopada 2017 r. w Londynie, po dwuipółletniej walce z guzem mózgu. W testamencie wyraził wolę kremacji (nieuznawanej przez Cerkiew Prawosławną) i pochówku w dwóch miejscach – w Moskwie i rodzinnym Krasnojarsku. Decyzją władz część jego prochów spoczęła na Cmentarzu Nowodziewiczym w Moskwie, który jest miejscem pochówku wielu znamienitych rosyjskich artystów. Pogrzeb odbył się 28 listopada. Dzień wcześniej miało miejsce pożegnanie artysty w sali Czajkowskiego moskiewskiej filharmonii i kremacja.

Dwukrotnie żonaty. W latach 1991–2001 ze Swietłaną Iwanową, byłą baletnicą krasnojarskiego teatru, w którym para poznała się w 1986 r. W 1996 urodziły im się bliźniaki – Aleksandra i Daniel. Chworostowski adoptował również Marię, córkę Swietłany z poprzedniego związku. Ich małżeństwo rozpadło się. Była żona artysty zmarła na sepsę 31 grudnia 2015 r. Od 2001 żonaty z Florence Illi, szwajcarską pianistką i śpiewaczką. Z tego związku na świat przyszło dwoje dzieci – Maksim (ur. 2003) i Nina (ur. 2007).

• Hvorostovsky.com, a fan site
• Dmitri Hvorostovsky