Domiąża – Wikipedia, wolna encyklopedia
Domiąża na wysokości Polic | |
Kontynent | |
---|---|
Państwo | |
Lokalizacja | |
Rzeka |
Domiąża – fragment koryta Odry[1][2] w Dolinie Dolnej Odry, w granicach miasta Police. Domiąża obejmuje odcinek rzeki od wyspy Mnisi Ostrów (granica Szczecina i Polic) do początku wyspy Długi Ostrów, gdzie rozdziela się na Wąski Nurt (Kanał Policki) oraz Szeroki Nurt. Stanowi morskie wody wewnętrzne oraz jest włączona w granice administracyjne portu morskiego Police.
Przebieg
[edytuj | edytuj kod]Do Domiąży uchodzą wody z Odry już po połączeniu Kanału Skolwińskiego, głównego biegu Odry, Babiny i Ińskiego Nurtu. Domiąża ma początek za wyspą Rybi Ostrów, przy ujściu Iny, od granicy administracyjnej Szczecina i Polic, gdzie Odra rozdziela się na Domiążę (wschodnie koryto) oraz Wietlinę (zachodnie koryto) oddzielone wyspą Mnisi Ostrów[1][3]. Miejsce to stanowi także granicę pomiędzy portami morskimi: Szczecin i Police. Do 1945 r. Domiąża miała umownie początek przy Ińskim Nurcie[4].
Po rozdzieleniu od Wietliny, na środku Domiąży jest mała wyspa Kopina, a od prawego (wschodniego) brzegu uchodzi Kanał Brzeziński. Dalej po minięciu Mnisiego Ostrowa, Domiąża łączy się od lewej (zachodniej) strony z Wietliną. Odcinek dalej przy lewym brzegu kończy się wyspa Skolwiński Ostrów i uchodzą wody Cieśnicy. Na tej samej wysokości lecz na prawym brzegu do Odry uchodzi Szczucznik. Następnie koryto ulega zwężeniu i na lewym brzegu znajduje się Nabrzeże Mijanka portu morskiego Police. Za nim z rzeką łączą się wody Polickiego Nurtu. Dalej na lewym brzegu znajduje się stacja nautyczna i Nabrzeże Produktu. Pomiędzy tym miejscem a stawą świetlną na prawym (wschodnim) brzegu kończy się Domiąża, a wody Odry rozdzielają się na zachodni Wąski Nurt (Kanał Policki) oraz Szeroki Nurt rozdzielone wyspą Długi Ostrów[1][5].
Zagospodarowanie
[edytuj | edytuj kod]Zgodnie z prawem morza rzeka w całości należy do akwenu polskich morskich wód wewnętrznych. Na Domiąży przebiega tor wodny Świnoujście–Szczecin. Wody Domiąży znajduje się w granicach administracyjnych portu morskiego Police.
Na wschodnim brzegu Domiąży wyznaczono granicę między miastem Police a gminą Goleniów w ten sposób, że Domiąża w całości znajduje się w granicach administracyjnych Polic. Na wschód od Domiąży zlokalizowana jest wieś Święta. Nad zachodnim brzegiem Domiąży, na wyspie Polickie Łąki, zlokalizowane były nieistniejące dziś osiedla Polic: Bardo, Czapliniec i Szaniec.
Istnieją plany budowy stałej przeprawy (tunel lub most) Police – Święta nad Domiążą, która ma stanowić fragment zachodniego obejścia Szczecina i łączyć Police oraz północną część powiatu polickiego, Lubieszyn i lewobrzeżną część Szczecina z węzłem komunikacyjnym w Goleniowie.
Wzdłuż wschodniego wybrzeża Domiąży prowadzi szlak kajakowy „Meandry Iny” biegnący Iną z okolic Bącznika do dawnego Inoujścia, a następnie Odrą i jeziorem Dąbie do ośrodka żeglarskiego w Lubczynie.
Przyroda
[edytuj | edytuj kod]Siedliska wokół Domiąży objęto ochroną, tworząc obszar „Ujście Odry i Zalew Szczeciński” sieci Natura 2000.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Do 1945 r. stosowano niemiecką nazwę Damanscher Strom[4]. W 1949 r. ustalono urzędowo polską nazwę Domiąża[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – nazwy obiektów fizjograficznych – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 1 stycznia 2024
- ↑ a b Rozporządzenie Ministra Administracji Publicznej z dnia 11 lutego 1949 r. o przywróceniu i ustaleniu nazw miejscowości (M.P. z 1949 r. nr 17, poz. 225, s. 4)
- ↑ Kamieniska N-33-90-A-d-3 / oprac. topogr. 2001 r. Geo-Top Sp. z o.o., Poznań ; oprac. kartogr. 2002 r. wg znaków umownych 1999 r. Geo-Top Sp. z o.o., Poznań. Warszawa : Główny Geodeta Kraju, 2002. ISBN 83-239-3268-9
- ↑ a b Arkusz 2453 Pölitz. W: Topografische Karten (Meßtischblatt) 1:25 000. Reichsamt für Landesaufnahme, 1938.
- ↑ Police - Stare Miasto N-33-90-A-c-2 / oprac. topogr. 2000 r. PG-K PLAND s.c., Warszawa ; oprac. kartogr. 2001 r. wg znaków umownych 1999 r. PG-K PLAND s.c., Warszawa. Warszawa : Główny Geodeta Kraju, 2001. ISBN 83-239-1749-3