Droga gruntowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Droga gruntowa ze Skupowa do Zabłotczyzny. Widoczne znaki drogowe: D-43 i E-18a

Droga gruntowa (inaczej: droga o nawierzchni gruntowej) – droga o nawierzchni z gruntu rodzimego lub utrwalona w wyniku specjalnych zabiegów i preparacji gruntu rodzimego przy pomocy mieszanin wykonanych z gliny, żwiru, żużla itp.^[1].

W polskim Prawie o ruchu drogowym drogę gruntową określono jako drogę z jezdnią o nawierzchni z gruntu rodzimego lub nasypowego, ulepszonego mechanicznie lub chemicznie, w której wierzchnia warstwa może być wykonana z kruszywa naturalnego, sztucznego lub pochodzącego z recyklingu^[2].

Droga gruntowa cechuje się niską przydatnością komunikacyjną. Długoletnie użytkowanie drogi gruntowej na nachylonym terenie skutkuje powstaniem rozcięcia drogowego.

W krajach wysoko rozwiniętych drogi gruntowe występują przeważnie na terenach leśnych i polnych, jako drogi niepubliczne. W krajach rozwijających się stanowią drogi publiczne niższych kategorii. W państwach Trzeciego Świata są najpowszechniej występującym typem dróg kołowych.

Zobacz też

droga twarda

Przypisy

↑ Transport drogowy w Polsce w latach 2005-2009, Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 22 listopada 2014, s. 24, ISSN 3456-7765 [zarchiwizowane z adresu 2013-10-20] .
↑ (Art. 2 pkt 2a) Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2022 r. poz. 988)

[1] Transport drogowy w Polsce w latach 2005-2009, Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 22 listopada 2014, s. 24, ISSN 3456-7765 [zarchiwizowane z adresu 2013-10-20] .

[2] (Art. 2 pkt 2a) Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2022 r. poz. 988)

[1]

[2]