Duff McKagan – Wikipedia, wolna encyklopedia

Duff McKagan

Duff McKagan (2012)
Imię i nazwisko	Michael Andrew McKagan
Pseudonim	Rose, Duff
Data i miejsce urodzenia	5 lutego 1964 Seattle
Instrumenty	gitara basowa, perkusja, gitara elektryczna
Gatunki	hard rock[1]
Zawód	muzyk
Aktywność	od 1985
Wydawnictwo	UZI Suicide, Geffen Records, RCA
Zespoły
The Fartz (1982–1983) 10 Minute Warning (1982–1984, 1997–1998) Guns N’ Roses (1985–1997, 2014, od 2016) Neurotic Outsiders (1995–1997, 1999, 2006) The Gentlemen (1998–1999, 2000–2001) Loaded (1999, 2000–2002, od 2008) Velvet Revolver (2003–2008, 2012) Alice in Chains (2005–2006) Jane’s Addiction (2010) Walking Papers (od 2012) Hollywood Vampires (2015)
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Duff McKagan, właściwie Michael Andrew McKagan (ur. 5 lutego 1964 w Seattle^[1][2]) – amerykański multiinstrumentalista rockowy, głównie basista.

Znany z gry w zespole Guns N’ Roses. Był ponadto członkiem zespołów: The Fartz, 10 Minute Warning, Neurotic Outsiders, Velvet Revolver, The Gentlemen i Jane’s Addiction. Jako muzyk koncertowy współpracował z grupą Alice in Chains^[3]

Urodził się 5 lutego 1964 w Seattle jako najmłodszy z ósemki dzieci^[4]. Dorastał w rodzinie o muzycznych tradycjach – ojciec śpiewał w męskim kwartecie wokalnym, a większość rodzeństwa grała na instrumentach^[4]. Jako młody chłopak związany był ze sceną punkową^[4]. Grał na gitarze (na której gry nauczył go jeden z braci, Bruce) i perkusji w kilkudziesięciu zespołach, m.in. Fastbacks, Fartz, Silly Killers, The Veins i Ten Minute Warning^[4].

Ponieważ chciał rozwijać swoją karierę muzyczną, zaczął grać na gitarze basowej i w styczniu 1985 wyjechał wraz z kolegą, perkusistą Gregiem Gilmore’em, do Los Angeles, gdzie poznał Slasha i Stevena Adlera z zespołu Road Crew, do którego dołączył wiosną 1985^[5]. Szukając innych ścieżek rozwoju, odpowiedział na ogłoszenie umieszczone w lokalnej gazecie „Music Connection” przez Axla Rose’a i Izzy’ego Stradlina, którzy szukali basisty do swojego zespołu Guns N’ Roses^[4]. Dołączywszy do grupy, po niedługim czasie zaprosił do niej Slasha i Stevena Adlera^[6].

W trakcie grania w zespole, a także później zajmował się karierą solową. Grał również w zespole Loaded, którego był twórcą, i Neurotic Outsiders oraz występował w Velvet Revolver. W 2010 po odejściu basisty Erica Avery’ego wstąpił do Jane’s Addiction. W 2016 wraz ze Slashem powrócił do Guns N' Roses.

Duff McKagan był trzykrotnie żonaty – pierwsza żona to Mandy Brix, druga Linda Johnson, a obecnie Susan Holmes, z którą ma dwie córki- Grace (urodzona 27 sierpnia 1997) oraz Mae Marie (urodzona 16 lipca 2000). Ze swoją rodziną mieszka w Seattle w stanie Waszyngton. Za najlepszego basistę uważa Sida Viciousa.

W 2011 roku wydał autobiografię It's So Easy (And Other Lies), w której napisał między innymi, że fikcyjne piwo o nazwie Duff Beer z animowanego serialu Simpsonowie zostało nazwane na jego cześć. Autor serialu, Matt Groening, nie potwierdza tej informacji i nazywa ją „absurdem”. Książka w roku 2015 została wydana w języku polskim pod tytułem Sex, drugs & rock n' roll... i inne kłamstwa.

McKagan jest jedną z ostatnich osób, którzy widzieli i rozmawiali z frontmanem zespołu Nirvana, Kurtem Cobainem, przed jego samobójczą śmiercią 5 kwietnia 1994 roku. 1 kwietnia Cobain usiadł koło McKagana w samolocie lecącym z Los Angeles do Seattle. W jednym z wywiadów powiedział: „Nie widać było po nim, że zamierza zrobić to, co zrobił. Na pewno był zdołowany, bo sam bywałem w takim stanie... Przy odbieraniu bagaży pomyślałem, że zabiorę go do siebie do domu. Odwróciłem się, a jego już nie było^[7]".

• Fender Duff McKagan Signature Precision Bass^[8]

• It's So Easy: and other lies, 2012, Touchstone, ISBN 978-1451606645
• How to Be a Man: (and other illusions), 2015, Da Capo Press, ISBN 978-0-306-82387-9

• The Dead Pool (1988, film fabularny, reżyseria: Buddy Van Horn; rola epizodyczna)^[9]
• Rock Prophecies (2009, film dokumentalny, reżyseria: John Chester)^[10]
• Lemmy (2010, film dokumentalny, reżyseria: Greg Olliver, Wes Orshoski)^[11]
• The Life, Blood and Rhythm of Randy Castillo (2014, film dokumentalny, reżyseria: Wynn Ponder)^[12]