Dwuprzysadkowe – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dwuprzysadkowe
	Dignatha
	Okres istnienia: sylur górny–dziś PreꞒ Ꞓ O S D C P T J K Pg N Q
	; dwuparzec
	; skąponóg
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Podtyp	wije
(bez rangi)	przodopłciowe
(bez rangi)	dwuprzysadkowe
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Dwuprzysadkowe^[1] (Dignatha) – takson wijów, obejmujący dwuparce i skąponogi^[2]^[1].

Charakterystyczną cechą tych wijów jest brak odnóży (przydatków) na zaszczękowym segmencie ciała. Oznacza to, że brak u nich szczęk drugiej pary, a otwór gębowy odgraniczony jest z tyłu tylko szczękami I pary. Część naukowców uważa jednak, że gantochilarium dwuparców jest budowane również przez szczęki II pary – w takim przypadku za apomorfię aparatu gębowego Dignatha uznać należy obecność płytki międzyszczękowej, połączonej ze szczękami. Monofiletyzm grupy potwierdzają też: położenie ujść przewodów nasiennych na stożkowatych penisach, obecność po wylęgu nieruchomego stadium rozwojowego oraz tylko 3 pary odnóży u pierwszego stadium ruchomego. Ponadto dwuparce łączą z Hexamerocerata przetchlinki zlokalizowane u nasady nóg i otwierające się do, pełniących funkcję apodem, kieszonek tchawkowych^[2].

Najstarsze znane skamieniałości wijów, pochodzą z górnego syluru i należą do dwuparców, a więc dwuprzysadkowych^[3].

Przypisy

↑ ^a ^b Czesław Jura: Bezkręgowce : podstawy morfologii funkcjonalnej, systematyki i filogenezy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005, s. 532-538.
↑ ^a ^b G.D. Edgecombe: Phylogeny of Myriapoda. W: The Myriapoda Volume 1. Alessandro Minelli (red.). Leiden, Boston: Brill, 2011, seria: Treatise on Zoology - Anatomy, Taxonomy, Biology.
↑ Russell J. Garwood, Gregory D. Edgecombe. Early Terrestrial Animals, Evolution, and Uncertainty. „Evolution: Education and Outreach”. 4 (3), s. 489–501, 2011. Springer Science+Business Media. DOI: 10.1007/s12052-011-0357-y.

[Jura-1] Czesław Jura: Bezkręgowce : podstawy morfologii funkcjonalnej, systematyki i filogenezy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005, s. 532-538.

[Edgecombe-2] G.D. Edgecombe: Phylogeny of Myriapoda. W: The Myriapoda Volume 1. Alessandro Minelli (red.). Leiden, Boston: Brill, 2011, seria: Treatise on Zoology - Anatomy, Taxonomy, Biology.

[Garwood-3] Russell J. Garwood, Gregory D. Edgecombe. Early Terrestrial Animals, Evolution, and Uncertainty. „Evolution: Education and Outreach”. 4 (3), s. 489–501, 2011. Springer Science+Business Media. DOI: 10.1007/s12052-011-0357-y.

[1]

[2]

[3]