Dyskancista – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dyskancista (dyszkancista) – chłopiec śpiewający w chórze kościelnym. Nazwa pochodzi od słowa dyskant (dyszkant), oznaczającego górny (często najwyższy) głos w utworach muzyki dawnej^[1].

Od początku XVII wieku otrzymał nazwę sopranu (sopran), a w tradycyjnej muzyce barokowej używano określenia cantus.

• Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: PWN, 1995. ISBN 83-01-11390-1. (pol.).