Dyskancista – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dyskancista (dyszkancista) – chłopiec śpiewający w chórze kościelnym. Nazwa pochodzi od słowa dyskant (dyszkant), oznaczającego górny (często najwyższy) głos w utworach muzyki dawnej[1].

Od początku XVII wieku otrzymał nazwę sopranu (sopran), a w tradycyjnej muzyce barokowej używano określenia cantus.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]