Echo – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł dotyczy akustyki. Zobacz też: inne znaczenia tego słowa.

Echo

Czysty sygnał, a następnie różne rodzaje echa.

Problem z odtwarzaniem tego pliku? Zobacz strony pomocy.

Echo – fala akustyczna odbita od przeszkody i docierająca do obserwatora po zaniku wrażenia słuchowego fali docierającej bezpośrednio. Wrażenie echa pojawia się, gdy opóźnienie pomiędzy falą bezpośrednią a falą odbitą jest większe niż 100 ms. Przy krótszym opóźnieniu ma się do czynienia z pogłosem^[1].

Czas opóźnienia powyżej 100 ms umożliwia człowiekowi wyraźne rozróżnienie obu dźwięków (jest dwukrotnie większy od rozdzielczości czasowej słuchu). Przy temperaturze około 20 °C odpowiada to sytuacji, gdy odbijająca przeszkoda jest oddalona o minimum 17 m.

Zjawisko echa obserwuje się najczęściej w wyniku odbicia dźwięku od ścian lasów, górskich zboczy, skał, jarów. Echo swojego głosu można usłyszeć, gdy odbity dźwięk powraca i dociera do własnego ucha.

Statki wodne używają urządzeń zwanych echosondami do określenia odległości od dna lub wykrywania nieznanych przeszkód. Urządzenie zwane sonarem wysyła wiązki fal dźwiękowych, które po odbiciu wracają i są rejestrowane na specjalnym wykresie.

Zjawisko echa akustycznego ultradźwięków wykorzystuje się m.in. w hydrolokacji, defektoskopii oraz ultrasonografii.

Zobacz kolekcję cytatów o echu w Wikicytatach

Zobacz hasło echo w Wikisłowniku

Zobacz w Wikiźródłach zbiór utworów o tytule „Echo”