Ekaterine Gabaszwili – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ekaterine Gabaszwili

ეკატერინე გაბაშვილი

ok. 1890
Data i miejsce urodzenia	16 czerwca 1851 Gori
Data i miejsce śmierci	7 sierpnia 1938 Achalkalaki
Miejsce spoczynku	Panteon pisarzy i osób publicznych Didube
Multimedia w Wikimedia Commons

Ekaterine Gabaszwili, gruz. ეკატერინე გაბაშვილი (ur. 16 czerwca 1851 w Gori, zm. 7 sierpnia 1938 w Achalkalaki) – gruzińska pisarka.

Ekaterine Tarchniszwili urodziła się 16 czerwca 1851 roku w Gori^[1]. Ojciec Rewaz Tarchniszwili (Tarkhan-Mouravi) był sekretarzem sądowym^[2]. Matka Sophie Bagrationi-Dawitaszwili zmarła, gdy przyszła pisarka miała pięć lat^[2]. W 1859 roku Jekaterina wyjechała do Tbilisi i uczyła się w niemieckiej szkole, a gdy miała 12 lat została przeniesiona do szkoły z internatem Madame Favor, gdzie otrzymała wykształcenie średnie^[2]. Z powodu braku pieniędzy nie mogła kontynuować nauki za granicą. Wróciła do domu i zaczęła uczyć bezpłatnie biedne dzieci^[2]. W 1871 roku przeniosła się do Tbilisi, wychodząc za mąż za Aleksandra Gabaszwiliego^[2]. Mieli 11 dzieci, siedmiu synów i cztery córki^[2]. Ekaterine wychowywała dzieci, prowadziła dom i pracowała społecznie^[2].

W 1895 roku pisarka w swoim domu w Tbilisi zorganizowała szkołę dla kobiet, którą prowadziła przez 15 lat^[2]. Przyjmowała do niej również ubogie uczennice, które uiszczały dobrowolne datki^[2]. W 1890 roku była współzałożycielką pisma dla dzieci „Jejili”, które odegrało ważną rolę w rozwoju literatury młodzieżowej w Gruzji^[3]. W latach 1879–1927 była członkiem Towarzystwa upowszechniania czytania i pisania wśród Gruzinów, a od 1880 roku należała do jego zarządu^[3].

Ekaterine Gabaszwili zmarła 7 sierpnia 1938 roku w Achalkalaki, w dystrykcie Kaspi^[2]. Została pochowana na cmentarzu Wake, po czym jej szczątki zostały przeniesione do panteonu dla pisarzy i osób publicznych Didube^[2].

Ekaterine Gabaszwili jako pierwsza wprowadziła do gruzińskiej literatury takie gatunki jak: opowiadanie, nowelę, miniaturę i obraz^[2].

• Glekhkatsobis azri sasoplo shkolazed (1870)
• Magdanas lurja (1890)
• Surati, Ghvinia gadaichekha (1890)
• Meurmis fikrebi(1891)
• Gamarjvebuli niko (1896)
• Soplis megobari (1911)
• Soplis mastsavlebeli (1918)
• Soplis mevakhsheni (1925)
• Romani didkhevashi (1881)
• Orena da quche (1883)
• Gurgenaulis babo (1890)

W 1955 roku powieść Ekaterine Gabaszwili Magdanas lurja (Osiołek Magdany) została sfilmowana przez Tengiza Abuładze i Rezo Czcheidze. W 1956 roku film otrzymał nagrodę na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes dla najlepszego filmu krótkometrażowego^[4]