Ekoetyka – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ekoetyka, również etyka środowiskowa, etyka ekologiczna – dział bioetyki obejmujący zagadnienia związane ze stosunkiem człowieka do przyrody ożywionej i nieożywionej oraz całego ekosystemu Ziemi. Jej przedmiotem są wartości, zasady, imperatywy i normy, które regulują lub mogłyby regulować ten stosunek.

Etyka ekologiczna to jeszcze młoda dyscyplina etyki stosowanej. Wyłoniła się w latach 70. XX w. po tym, jak wzrosło znaczenie problemów ekologicznych, których etyka do tej pory nie uwzględniała, koncentrując się na stosunkach międzyludzkich^[1].

W Narodowym Ośrodku Neuroetyki Uniwersytetu w Kolumbii Brytyjskiej w Kanadzie podjęto badanie wpływu zmian w środowisku na funkcjonowanie mózgu, kondycję zdrowia psychicznego i towarzyszące zagadnienia etyczne, proponując dla nowej dyscypliny nazwę neuroetyka środowiskowa. Badania te obejmują pięć dziedzin: nauka o mózgu a środowisko, relational self^[2] a środowisko, czynniki międzykulturowe a środowisko, polityka społeczna a środowisko, dyskusja społeczna, a środowisko^[3].

Na założeniach etyki ekologicznej Masanobu Fukuoka, japoński fitopatolog, stworzył koncepcję rolnictwa naturalnego, w którym uprawa roślin odbywa się bez klasycznych metod uprawy, czyli bez orki, bez nawożenia, bez pielenia, bez pestycydów^[4].

• neuroetyka

• Oleg Budzyński, Etyka ekologiczna czy ekologiczny operacjonizm? (dostęp 30.09.07), Wydawnictwo Zielone Brygady.
• AndrewA. Brennan AndrewA., Yeuk-SzeY.S. Lo Yeuk-SzeY.S., Environmental Ethics, [w:] Stanford Encyclopedia of Philosophy, CSLI, Stanford University, 21 lipca 2015, ISSN 1095-5054 [dostęp 2018-01-16]  (ang.).