Elżbieta Dąbrowicz – Wikipedia, wolna encyklopedia
Państwo działania | |
---|---|
profesor nauk humanistycznych | |
Specjalność: historia literatury (romantyzm)[1] | |
Doktorat | 24 września 1996[1] |
Habilitacja | 1 grudnia 2010[1] |
Profesura | 20 stycznia 2021[2] |
Elżbieta Dąbrowicz – polska filolog, dr hab. nauk humanistycznych, profesor Kolegium Literaturoznawstwa Wydziału Filologicznego Uniwersytetu w Białymstoku[1][3].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]24 września 1996 obroniła pracę doktorską Korespondencja Cypriana Norwida. Poetyka i pragmatyka, 1 grudnia 2010 habilitowała się na podstawie pracy zatytułowanej Galeria ojców. Autorytet publiczny w literaturze polskiej lat 1800-1861[1][3]. 20 stycznia 2021 uzyskała tytuł profesora nauk humanistycznych[1]. Została zatrudniona na stanowisku profesora nadzwyczajnego w Instytucie Filologii Polskiej na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu w Białymstoku[1].
Jest profesorem Kolegium Literaturoznawstwa Wydziału Filologicznego Uniwersytetu w Białymstoku[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h Prof. dr hab. Elżbieta Dąbrowicz, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2022-09-04] .
- ↑ M.P. z 2021 r. poz. 183
- ↑ a b prof. dr hab. Elżbieta Dąbrowicz. filologia.uwb.edu.pl. [dostęp 2022-09-04].