Enklityka – Wikipedia, wolna encyklopedia

Enklityka (z gr. enklínein – oprzeć) – wyraz nieposiadający własnego akcentu, lecz tworzący całość akcentową z wyrazem poprzedzającym^[1].

W języku polskim enklitykami są:

• jednosylabowe formy fleksyjne zaimków osobowych i zaimka zwrotnego

kochała go, uczył się

• partykuły by, że, no

zrobiliby, podajże, dajcie no mi

• człony -sta, -set w liczebnikach złożonych

czterysta, pięciuset

• ruchome końcówki czasownika

robiliśmy, chodziliście.

W języku serbsko-chorwackim enklitykami nazywa się krótkie formy czasowników „biti” być i „htjeti” chcieć oraz takież formy zaimków osobowych w przypadkach innych niż mianownik (np. enklityką od słowa „mene” mnie jest słowo „me”). Użyciem serbsko-chorwackich enklityk rządzą odpowiednie zasady (krótka forma wyrazu nie może być na przykład pierwszym słowem w zdaniu).

• proklityka
• akcent wyrazowy

• Trzaski, Everta i Michalskiego encyklopedyczny słownik wyrazów obcych Warszawa, 1939
• Język chorwacki dla początkujących David Norris; Kraków, 2006
• Piotr Bąk: Gramatyka języka polskiego - zarys populrny. Warszawa: Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1977. ISBN 83-214-0923-7.