Proklityka – Wikipedia, wolna encyklopedia

Proklityka – wyraz nieposiadający własnego akcentu, lecz tworzący całość akcentową z następującym po nim wyrazem akcentowanym^[1].

Przykłady proklityk w języku polskim:

• przyimki jednosylabowe:

na dole, po wakacjach, za lasem,

• spójniki jednosylabowe:

i tyle, bo mam!

• partykuła nie przed osobowymi formami czasownika dłuższymi niż jednosylabowe

nie potrafił, nie poszła.

Wyraz będący proklityką w jednym wyrażeniu może nią nie być w innym wyrażeniu, na przykład:

• w połączeniach przyimek + jednosylabowy rzeczownik akcent może padać na przyimek:

na głos, za mąż, ale na koń!

• w połączeniach przyimek + jednosylabowy zaimek akcent musi padać na przyimek:

za nim, u mnie,

• w połączeniach nie + jednosylabowa forma czasownika akcent musi padać na nie^[2]:

nie ma, nie znał.

• enklityka
• akcent wyrazowy

• Piotr Bąk: Gramatyka języka polskiego – zarys popularny. Warszawa: Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1977. ISBN 83-214-0923-7.