Eric Stewart – Wikipedia, wolna encyklopedia

Eric Stewart

Eric Stewart (1976)
Imię i nazwisko	Eric Michael Stewart
Data i miejsce urodzenia	20 stycznia 1945 Droylsden
Instrumenty	śpiew, gitara, instrumenty klawiszowe
Gatunki	Art rock, pop-rock
Zawód	kompozytor, producent muzyczny
Aktywność	od 1961
Powiązania	10cc, Doctor Father, Hotlegs, The Mindbenders, Paul McCartney, The Alan Parsons Project, Neil Sedaka
Multimedia w Wikimedia Commons

Eric Michael Stewart (ur. 20 stycznia 1945 w Droylsden) – brytyjski wokalista, gitarzysta, klawiszowiec, kompozytor i producent muzyczny. Największe sukcesy odnosił jako członek zespołu 10cc (1972–1983, 1991–1995). Współautor takich przebojów jak: „I’m Not in Love” (1975) i „Dreadlock Holiday” (1978). Po rozpadzie grupy rozpoczął działalność solową. Był także producentem muzycznym. Współpracował (jako producent, inżynier dźwięku, instrumentalista, wokalista) z takimi artystami jak: Neil Sedaka, Justin Hayward i John Lodge (w latach 70.), Sad Café, Agnetha Fältskog, Paul McCartney (w latach 80.) oraz The Alan Parsons Project i Alan Parsons (w latach 90.). Po roku 1980 nagrał cztery solowe albumy studyjne.

Eric Michael Stewart urodził się 20 stycznia 1945^[1] w Droylsden^[2]. Karierę muzyczną rozpoczął w 1961 roku w Manchesterze jako gitarzysta rytmiczny zespołu Jerry Lee and the Staggerlees. Po raz pierwszy wystąpił z tym zespołem w The Birch Park Roller Skating Rink. W 1962 roku The Staggerlees przekształcił się w The Emperors of Rhythm^[3]. Na początku 1963 roku Stewart razem z perkusistą Rikiem Rothwellem został poproszony przez lokalnego piosenkarza Wayne’a Fontane o zastąpienie jego nieobecnych muzyków na przesłuchaniu, zorganizowanym przez przedstawiciela jednej z wytwórni płytowych. Gdy Fontana przeszedł pomyślnie przesłuchanie, zaoferowano mu kontrakt nagraniowy, ale pod warunkiem, że będzie pracował z muzykami, którzy grali z nim na przesłuchaniu. Założony przez nich zespół miał się początkowo nazywać The Jets, ale ostatecznie wybrał nazwę The Mindbenders. Nagrał kilka singli, z których szósty, „The Game of Love” osiągnął wiosną 1965 roku drugie miejsce na liście przebojów w Anglii i pierwsze miejsce w Ameryce. Na skutek nieporozumień co do profilu muzycznego The Mindbenders jego członkowie pod koniec 1965 roku rozstali się z Fontaną i kontynuowali działalność na własną rękę, Stewart został głównym wokalistą. Ale pomimo udanych albumów i pojawienia się w filmowym hicie Nauczyciel z przedmieścia zespół nie był w stanie ustabilizować swojej kariery i gdy Stewart ogłosił zamiar odejścia, rozpadł się^[2].

Latem 1968 roku Stewart otrzymał ofertę od producenta i menedżera Petera Tattersalla, aby zainwestować w Inner City Studios, w Stockport, gdzie Stewart nagrywał już dema. Przyjął ofertę współpracy, a studio wkrótce przemianował na Strawberry Studios, nawiązując do piosenki The Beatles „Strawberry Fields Forever”^[2]. Jak stwierdził po latach, była to jedna z jego ulubionych piosenek. Interesował się już wtedy twórczością The Beatles, przyznając się do ich wpływu. Jako powód wymienił fakt, iż żadna z piosenek zespołu nie brzmiała tak samo, w każdej z nich zawsze zmieniał on swój styl. Zespół nigdy też nie powtarzał się na swoich kolejnych albumach. Z takim przesłaniem artystycznym Stewart rozpoczął pracę w nowym studio^[4]. Po pewnym czasie do studyjnego zespołu dołączył ostatni basista The Mindbenders, Graham Gouldman, odnoszący sukcesy autor piosenek. Niedługo potem producent Giorgio Gomelsky skontaktował się ze Stewartem w sprawie gry na gitarze prowadzącej dla duetu Lol Creme–Kevin Godley, z którym współpracował. Muzycy rozpoczęli wspólne sesje w Strawberry Studio. W grudniu 1969 roku podpisali umowę z amerykańskimi producentami Jerrym Kasenetzem i Jeffem Katzem, których wytwórnia, Super K Productions specjalizowała się w gatunku muzyki pop, określanym wtedy jako bubblegum pop (pop spod znaku gumy do żucia). Stewart, Godley, Creme i Gouldman pracowali przez trzy miesiące, pisząc i wydając piosenki pod różnymi nazwami, takimi jak: Ohio Express czy Crazy Elephant. Stewart, Godley i Creme pod nazwą Hotlegs nagrali singiel „Neanderthal Man”, który wydała wytwórnia Pye. Singiel został sprzedany w dwóch milionach egzemplarzy^[2], a 15 sierpnia 1970 roku doszedł do drugiego miejsca na brytyjskiej liście Official Singles Chart Top 50^[5].

Latem 1972 roku Graham Gouldman doprowadził do powstania zespołu 10cc pozyskując do współpracy Erica Stewarta, Kevina Godleya i Lola Creme’a^[1]. W pierwszej połowie lat 70. Eric Stewart wraz ze swoimi kolegami z zespołu stał się jedną z gwiazd brytyjskiej sceny pop-rockowej. W okresie 1972–1976 10cc zawojował łamy prasy rockowej, stając się jednym z najczęściej opisywanych zespołów tego gatunku w Anglii. Wydał serię przebojowych singli i albumów sprzedawanych na całym świecie^[2]. Wśród przebojów zespołu dominowały wzorowo opracowane, melodyjne utwory o charakterze pastiszu lub żartu muzycznego („Une nuit a Paris”), sentymentalne przeboje z przełomu lat 60./70. („Donna”) czy utrzymane w stylu reggae („Dreadlock Holiday”)^[1]. 10cc osiągnęło szczyt popularności latem 1975 roku wraz z wydaniem singla „I’m Not in Love”. Trwający sześć minut i 12 sekund sugestywny utwór z nastrojową muzyką, nowatorskim brzmieniem wielościeżkowego wokalu i niejednoznacznym tekstem, przedstawiającym ponury obraz młodej miłości okazał się kamieniem milowym w twórczości zespołu, który od tamtego momentu zdobył uznanie Paula McCartneya i Axla Rose’a^[6].

Jednocześnie Stewart współpracował z Neilem Sedaką przy realizacji jego dwóch albumów: Solitaire z 1972 roku (grał na fortepianie elektrycznym, organach, fortepianie oraz śpiewał; był również inżynierem dźwięku)^[7] oraz The Tra-La Days Are Over z 1973 roku (był inżynierem dźwięku, grał na gitarze i śpiewał w chórkach)^[8]. Natomiast 10cc był w 1975 producentem singla „Blue Guitar”duetu Justin Hayward i John Lodge^[9]. Chociaż Stewart i Gouldman stali się bardzo skutecznym i odnoszącym duetem autorsko-kompozytorskim^[2], w listopadzie 1976 roku Godley i Creme opuścili zespół, a na ich miejsce przyszli Tony O'Malley, Paul Burgess, Rick Fenn i Stuart Tosh. Później miały miejsce kolejne zmiany personalne w zespole. Ostatni album, Windows in the Jungle, zespół wydał w 1983 roku, po czym rozpadł się^[1].

Wcześniej, na początku 1979 roku, Stewart miał wypadek samochodowy, który omal nie przekreślił jego kariery artystycznej, udało mu się jednak dojść do zdrowia i powrócić do działalności^[2]. Nawiązał współpracę z zespołem Sad Café uczestnicząc w realizacji dwóch jego albumów: Facades z 1979 roku (w obu był inżynierem dźwięku i producentem)^[10] i Sad Café z 1980 roku^[11].

Wydał również dwa albumy solowe: Girls w 1980 i Frooty Rooties w 1982 roku^[2].

Uczestniczył (jako instrumentalista i współkompozytor) w realizacji solowych albumów Paula McCartneya: Tug of War (1982), Pipes of Peace (1983), Give My Regards to Broad Street (1984) i Press to Play (1986)^[4].

W 1985 roku współpracował z Agnethą Fältskog przy realizacji jej albumu Eyes of a Woman; był pomysłodawcą okładki i producentem albumu, grał na instrumentach perkusyjnych i śpiewał w chórkach^[12].

W 1990 roku zespół 10cc odrodził się w pierwotnym składzie^[1]. Rozwiązał się pięć lat później, wydając album Mirror Mirror^[13]. Stewart równolegle zaczął współpracować jako gościnny wokalista z zespołem The Alan Parsons Project i Alanem Parsonsem. Rezultatem tej współpracy były trzy albumy: Freudiana (1990)^[14], Try Anything Once (1993)^[15] i On Air (1996)^[16].

W pierwszej dekadzie XXI wieku wydał dwa kolejne solowe albumy: Do Not Bend (w 2003) i Viva la Difference (w styczniu 2009 roku)^[2].

16 marca 2017 roku Apple Books wydał autobiografię Stewarta: Things I Do for Love. Eric Stewart: 10cc^[17]. W tym samym roku artysta wydał dwupłytowy album kompilacyjny, Anthology. Eric Stewart: 10cc, na który złożyły się jego nagrania solowe, piosenki 10cc i owoce współpracy z Paulem McCartneyem. Pomysł kompilacji wyszedł od wytwórni Cherry Red Records w Wielkiej Brytanii. Ponieważ jakość nagrań analogowych od strony dźwiękowej nie była najwyższa, skopiował on wszystkie wielościeżkowe nagrania do postaci cyfrowej, a następnie zmiksował je przy pomocy wszystkimi dostępnych urządzeń ulepszając efekt stereo, moc i jakość głosu, głosów wspierających, ech i pogłosów^[13].

Żonaty z Glorią, którą poznał w 1964 roku podczas występu w ratuszu w Halifaksie, a poślubił 10 marca 1966 roku. Mają córkę Dietę. Siostra Glorii, Angie, wyszła za mąż za innego członka 10cc, gitarzystę Lola Creme’a^[18].

• Wiesław Weiss: Rock Encyklopedia. Warszawa: Iskry, 1991. ISBN 83-207-1374-9.

• Eric Stewart w bazie Discogs.com (ang.)
• Eric Stewart w bazie IMDb (ang.)