Ernst Mandel – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ernst Mandel (ur. 26 stycznia 1841 w Nowej Bystrzycy, zm. 18 stycznia 1901 w Jaszkowej Dolnej) – niemiecki duchowny katolicki, wielki dziekan kłodzki i wikariusz arcybiskupi dla wiernych hrabstwa kłodzkiego od 1889 r.

Urodził się w 1841 r. w rodzinie chłopskiej w Nowej Bystrzycy. Po ukończeniu szkoły elementarnej w rodzinnej wsi, kontynuował przez 3 lata naukę w kłodzkim gimnazjum^[1]. Przeniósł się potem do Wrocławia, gdzie uzyskał świadectwo dojrzałości w Gimnazjum św. Macieja. Studiował medycynę, teologię i filozofię na Uniwersytecie Wrocławskim. Uzyskał tam magisterium z filozofii i teologii^[2]. Został skierowany na specjalistyczne studia teologiczne do Monachium, które ukończył uzyskując stopień naukowy doktora teologii. W 1867 r. otrzymał święcenia kapłańskie.

Początkowo pracował jako wikary w Wilkanowie i Roztokach. W 1883 r. otrzymał probostwo parafii św. Jana Chrzciciela w Jaszkowej Dolnej. Po śmierci ks. Hoffmanna w 1889 r. został nominowany na wielkiego dziekana kłodzkiego i wikariusza arcybiskupa praskiego dla wiernych hrabstwa kłodzkiego z prawem noszenia krzyża na piersi i infuły oraz kanonika katedry św. Jana Chrzciciela we Wrocławiu i prałatem^[3].

Zmarł w 1901 r. i został pochowany w Jaszkowej Dolnej, a jego nagrobek zachował się przy kaplicy na miejscowym cmentarzu^[4].

• F. Volkmer: Geschichte der Dechanten und Fürsterzbischöflichen Vikare der Grafschaft Glatz. Habelschwerdt: Franke, 1894.Sprawdź autora:1.
• A. Herzig, M. Ruchniewicz, Dzieje Ziemi Kłodzkiej, Hamburg-Wrocław 2006.