Erzsébet Galgóczi – Wikipedia, wolna encyklopedia

Erzsébet Galgóczi

Data i miejsce urodzenia	27 sierpnia 1930 Ménfőcsanak
Data i miejsce śmierci	20 maja 1989 Ménfőcsanak
Zawód, zajęcie	pisarka, reporterka, scenarzystka
Multimedia w Wikimedia Commons

Erzsébet Galgóczi (ur. 27 sierpnia 1930 w Ménfőcsanak k. Győr, zm. 20 maja 1989 tamże)^[1] – węgierska pisarka, reporterka i scenarzystka filmowa

Urodziła się w rodzinie chłopskiej. Studiowała w Wyższej Szkole Teatralnej w Budapeszcie^[2]. Zatrudniona była w Budapesztańskim Studiu Filmowym^[3]. Jej debiut literacki miał miejsce w 1950 roku^[2]. Od 1959 Erzsébet Galgóczi oddała się wyłącznie działalności pisarskiej^[4]. W jej utworach dominuje tematyka wiejska^[5]. Literatura zawiera obrazy przemian społeczno-obyczajowych i moralnych na węgierskiej wsi^[1]. Wydała 4 tomy opowiadań. W 1953 wydrukowano „Egy ​kosár hazai” („Kosz domowego jedzenia”). W 1961 ukazał się zbiór „Ott is esak hó van” („Tam też jest tylko śnieg”). W 1968 wydana została książka „Fiú ​a kastélyból” („Chłopiec z pałacu”). W 1971 pisarka opublikowała tom opowiadań „Kinek ​a törvénye?” („Czyje prawo?”). Poza małymi formami epickimi E. Galgóczi tworzyła także powieści. W 1961 wydała „Félúton” („W połowie drogi”), w 1972 „Pókháló” („Pajęczyna”)^[4]. W 1976 roku ukazała się powieść „Wspólna wina” (polski przekład w 1987)^[1], zawierająca wątki kryminalne na wsi na tle powstania węgierskiego^[5][6]. Dorobek literacki węgierskiej pisarki obejmuje także wydaną w 1969 sztukę „A ​főügyész felesége” („Żona prokuratora”). W 1970 wydrukowane zostało zestawienie reportaży Galgóczi, publikowanych wcześniej w periodykach literackich, zatytułowane „Nádtetős ​szocializmus” („Socjalizm pod strzechą”). Reportaże stanowią dokumentację przobrażeń wsi węgierskiej ostatnich dwóch dekad^[4]. Przekładaniem literatury Erzsébet Galgóczi zajmowali się Krystyna Pisarska, Magdalena Roguska, Krzysztof Wołosiuk^[7]. Węgierską literatkę trzykrotnie wyróżniono nagrodą literacką im. Attili Józsefa (1962, 1969, 1976). W 1978 Erzsébet Galgóczi została laureatką najwyższej nagrody państwowej im. Kossutha (1978)^[5].

Na podstawie źródła^[8]

• Egymásra nézve (1982)
• Bolondnagysága (1980)
• Kinek a törvénye? (1979)
• A Közös bün (1978)
• Pókháló (1974)