French
DeutschEugeniusz Chrościcki – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
 rotmistrz | |
| Data i miejsce urodzenia | 30 grudnia 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | wiosna 1940 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   | |
Eugeniusz Czesław Chrościcki (ur. 30 grudnia 1894 w Warszawie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – rotmistrz Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 30 grudnia 1894 w Warszawie, w rodzinie Wincentego i Franciszki z Rudzkich[1]. Przed wybuchem wojny należał do „Sokoła”, a następnie wstąpił do Legionów Polskich i służył w 1 pułku ułanów. Od 5 lutego do 31 marca 1917 był słuchaczem kawaleryjskiego kursu oficerskiego przy 1 puł w Ostrołęce. Kurs ukończył z wynikiem dostatecznym. Posiadał wówczas stopień starszego ułana[2].
Po zakończeniu wojny został przyjęty do Wojska Polskiego i zweryfikowany do stopnia porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. W szeregach 11 pułku ułanów odbył kampanię ukraińską i bolszewicką. Brał udział w obronie Lwowa i walkach o Wilno. Od 1921 został przeniesiony do rezerwy i przydzielony do 25 pułku ułanów Wielkopolskich. W 1934 jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Łuków i w dalszym ciągu posiadał przydział w rezerwie do 25 puł w Prużanie[3][4][5]. Na stopień rotmistrza rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 12. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[6].
W okresie międzywojennym pracował w rolnictwie, był administratorem dóbr księcia Czetwertyńskiego w Rudzieńcu.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli i został osadzony w Starobielsku[1]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach[1]. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[7].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[8]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[9].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3658 (1922)[10][11]
- Krzyż Niepodległości (20 lipca 1932)[12]
- Krzyż Walecznych (1922)[13]
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 64.
- ↑ CAW ↓, sygn. I.120.1.125 s. 13, tu jako „Eugeniusz Chróścicki”.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 119, 605, jako „Eugeniusz Chróścicki”.
- ↑ Wykaz Legionistów ↓, W wykazie figuruje jako „Chruścicki”.
- ↑ Soniński 1928 ↓, s. 36, tu także jako „Chróścicki”.
- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 684, jako „Chróścicki”.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2024-05-05].
- ↑ Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 2, s. 111
- ↑ Soniński 1928 ↓, s. 36.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Odznaczeni Krzyżem Walecznych w zamian za dyplomy „za Waleczność” byłego Frontu Litewsko-Białoruskiego, „Dziennik Personalny MSWojsk.”, z 1922 r. Nr 14, s. 409 [dostęp 2015-07-31].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Rocznik Oficerski 1923 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1923, s. 650, 702.
- Rocznik Oficerski 1924 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1924, s. 580, 624.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
- Józef Soniński: Zarys historii wojennej 11-go Pułku Ułanów Legionowych. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Komenda Legionów (Dowództwo Polskiego Korpusu Posiłkowego). Centralne Archiwum Wojskowe. [dostęp 2017-11-07].