Eugeniusz Kazimirowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Eugeniusz Kazimirowski

Eugeniusz Kazimirowski (1933)
Imię i nazwisko	Eugeniusz Marcin Kazimirowski
Data i miejsce urodzenia	11 listopada 1873 Wygnanka
Data i miejsce śmierci	23 września 1939 Białystok
Narodowość	polska
Alma Mater	Akademia Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie
Dziedzina sztuki	malarstwo
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Eugeniusz Marcin Kazimirowski (ur. 11 listopada 1873 w Wygnance, zm. 23 września 1939 w Białymstoku^[1]) – polski malarz, twórca pierwszego obrazu Jezusa Miłosiernego^[2].

Był synem Augusta i Marii z Kossakowskich. W latach 1892–1897 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Od 18 maja 1897 kształcił się w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium u Johanna Caspara Hertericha. Później odbył podróże artystyczne po Francji i Włoszech. Był członkiem Polskich Drużyn Strzeleckich w Czortkowie i POW w Wilnie^[3].

Do 1914 mieszkał w Krakowie. Często wyjeżdżał, podejmując się prac zarobkowych, m.in. w Wilnie i Lwowie. Letnie miesiące spędzał w wiejskich posiadłościach u przyjaciół na Ukrainie i Wileńszczyźnie, malując pejzaże i portrety. Od 1915 był wieloletnim nauczycielem seminarium nauczycielskiego w Wilnie i dekoratorem teatralnym w Teatrze Wielkim i Teatrze Polskim tamże^[4]. Należał do Wileńskiego Towarzystwa Artystów Plastyków.

Był bardzo aktywny twórczo. Ze szczególnym upodobaniem malował portrety i pejzaże, obrazy religijne i kościelne polichromie, ale też zatrudniał się jako dekorator teatralny. Dużą popularnością cieszyły się jego widoki Wilna. Był też działaczem Wileńskiego Towarzystwa Krajoznawczego, które miało siedzibę w klasztornym skrzydle kościoła św. Michała. Pracownia i niewielkie mieszkanie artysty mieściły się przy ul. Rossy 6 (obecnie ul. Rasų 4A). Drugą część budynku zajmował ksiądz Michał Sopoćko, spowiednik siostry Faustyny, która od 1933 przebywała w Zgromadzeniu Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia na Antokolu.

W 1934 w jego pracowni powstał pierwszy obraz Jezusa Miłosiernego Jezu ufam Tobie. Ksiądz Sopoćko poprosił artystę o pomoc w malarskim zrealizowaniu widzeń Faustyny^[5][6][7]. Malarz zaczął malować obraz w styczniu 1934 roku i zakończył nad nim pracę w czerwcu tegoż roku.^[8]

Od 1936 mieszkał w Białymstoku. W grudniu 1937 wziął udział w wystawie zbiorowej plastyków białostockich zorganizowanej w Publicznej Szkole Dokształcającej Zawodowej, na której wystawił 85 prac: pejzaży, pasteli i kompozycji religijnych. 21 marca 1939 został prezesem Zarządu Oddziału Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego w Białymstoku^[9]. Pełnił też funkcję dyrektora Związku Propagandy Turystycznej^[3].

Zgodnie z zapisem w kościelnej księdze zgonów parafii farnej w Białymstoku, zmarł 23 września 1939 z powodu zapalenia płuc^[10][a]. Został pochowany dwa dni później – 25 września 1939 – na cmentarzu parafialnym w centralnej części nekropolii^[10].

Jest postrzegany jako przedstawiciel konserwatywnej szkoły malarstwa. Ukazywał sztukę „starą, bardzo staranną w rysunku i bardzo ostrożną w kolorze”. W jego obrazach „odbijały się czasy przedimpresjonistyczne”, m.in. w dziele namalowanym w połowie 1937, przedstawiającym widok na wieżę białostockiej fary. Pierwotnie nosiło tytuł: Lato, który został zmieniony na Werandę w pałacu Branickich. Obraz trafił do zbiorów prezydenta Białegostoku Seweryna Nowakowskiego^[11].

Prace białostockie artysty zaginęły po jego śmierci w 1939. Dorobek malarski pozostawiony w Krakowie i Lwowie zaginął w czasie II wojny światowej. Zachowało się tylko kilka obrazów z okresu wileńskiego.

• Złoty Krzyż Zasługi^[3]

• Księga immatrykulacyjna Akademii Monachijskiej
• Grafiki w zbiorach Biblioteki Narodowej – Polona.pl