Ewokacja (okultyzm) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Rycina przedstawiająca wywołanie ducha przez Edwarda Kelleya

Ewokacja (łac. evocatio[1]; z łac. evocare = „wywołać”[2]) – w magii i okultyzmie, przywoływanie lub wywoływanie zewnętrznej istoty (ducha, demona itd.) do zewnętrznej manifestacji[3]. W przeciwieństwie do inwokacji, osoba wykonująca rytuał nigdy nie dopuszcza ewokowanej siły do wnętrza własnej świadomości ani do magicznego okręgu[3].

W innym znaczeniu ewokacja może oznaczać wizję czegoś (np. zjawiska), uprzytamnianie lub wspomnienie, np. wywołanie wspomnień, skojarzeń, wizji, przedstawienie sobie jakiegoś pojęcia itp.[2][4]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ewokacja. W: Prof. dr Jan Tokarski – redaktor naukowy: Słownik wyrazów obcych PWN. Warszawa: PWN, 1980, s. 205. ISBN 83-01-00521-1.
  2. a b Władysław Kopaliński: ewokować; ewokacja. [w:] Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych, pierwsze wydanie w Internecie [on-line]. slownik-online.pl. [dostęp 2017-01-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-07)].
  3. a b Rawn Clark: „Komentarz do Praktyki Magicznej Ewokacji”. FranzBardon.pl (tłum.). [dostęp 2017-01-07]. (pol.).
  4. ewokacja. [w:] Słownik języka polskiego [on-line]. PWN. [dostęp 2017-01-07].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]