Fatmir Gjata – Wikipedia, wolna encyklopedia

Fatmir Gjata (ur. 22 września 1922 w Korczy, zm. w listopadzie 1989^[1][2]) – albański pisarz i poeta.

Syn działacza narodowego i nauczyciela Isufa Gjaty. W czasie II wojny światowej walczył w jednym z oddziałów Armii Narodowo-Wyzwoleńczej^[1]. Po zakończeniu wojny wyjechał do Moskwy, gdzie studiował w Instytucie Literackim imienia A.M. Gorkiego^[1]. Po ukończeniu studiów w 1951 powrócił do kraju. W 1970 objął stanowisko redaktora naczelnego miesięcznika literackiego Nendori (Listopad)^[1]. Pisał powieści, opowiadania i nowele, a także utwory poetyckie o tematyce partyzanckiej^[1]. Kilka jego opowiadań i nowel doczekało się adaptacji filmowych. W 1982 wydał wspomnienia (Me një torbë me fishekë)^[1].

Imię Fatmira Gjaty nosi jedna z ulic w Tiranie (dzielnica Ura).

• 1954: Kënga për partizanin Benko (Pieśń dla partyzanta Benko)
• 1975: Kënga e maliherit
• 2019: Me dheun tim i dashuruar... : poezi

• 1959: Këneta
• 1966: Armiqtë
• 1968: Brezat
• 1971: Përmbytja
• 1977: Fillim pranvere
• 1979: Këshilltarët

• 1945: Pika gjaku
• 1949: Gruri nuk u dogj
• 1951: Ujët fle, hasmi s'fle
• 1954: Këngët e maleve
• 1955: Tana
• 1959: Heronjt e Vigut
• 1960: Në pragun e jetës : tregime
• 1965: Zemër shqiptare
• 1973: Tregime të zgjedhura

• Fjalor Enciklopedik Shqiptar, vol. 1. Tirana: 2008, s. 813. (alb.).