Feliks Miklas – Wikipedia, wolna encyklopedia

Feliks Miklas
	podpułkownik
Data urodzenia	30 maja 1899
Data śmierci	14 lipca 1959
	Przebieg służby
Lata służby	1918–1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	21 Pułk Piechoty,; 43 Pułk Strzelców Legionu Bajończyków,; 2 Pułk Obrony Pragi
Stanowiska	dowódca pułku
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka,; II wojna światowa (kampania wrześniowa: obrona Warszawy)
	Odznaczenia

Feliks Jakub Miklas (ur. 30 maja 1899, zm. 14 lipca 1959) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Był absolwentem Szkoły Podchorążych w Warszawie. Do Wojska Polskiego wstąpił w listopadzie 1918. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 21 pułku piechoty. Od 1 czerwca 1919 służył w 21 pp w Warszawie (w stopniu porucznika), gdzie dowodził najpierw plutonem a potem kompanią^[1]. 1 stycznia 1928 otrzymał awans do stopnia kapitana^[2] i został przeniesiony do 43 pułku piechoty w Dubnie, gdzie pełnił funkcję m.in. dowódcy kompanii. Ukończył kurs w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 38. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[3]. W marcu 1939 nadal pełnił służbę w 43 pp na stanowisku dowódcy III batalionu.

Wraz z tą formacją w składzie 13 Dywizji Piechoty wziął udział w kampanii wrześniowej 1939. Po całodziennej obronie pozycji swego batalionu w Ujeździe otrzymał rozkaz wycofania się na linię obrony wzdłuż kolei Koluszki – Tomaszów Mazowiecki. Podczas marszu rozkaz zmieniono i batalion miał się wycofać na południe za Pilicę. Mjr Miklas udał się na poszukiwanie zagubionej 9. kompanii i nie dołączył już do III batalionu. Razem z 9. kompanią przedarł się do Warszawy, gdzie został mianowany dowódcą I batalionu w ramach zorganizowanego w Cytadeli 2 pułku Obrony Pragi (późniejszy 336 pułk piechoty). Wraz z batalionem uczestniczył w walkach w obronie Warszawy. 28 września 1939 dowódca Armii „Warszawa” gen. dyw. Juliusz Rómmel nadał mu Order Virtuti Militari V klasy^[4].

Po kapitulacji Warszawy dostał się do niewoli niemieckiej, przebywał m.in. w oflagu II C w Woldenbergu (nr obozowy 146/IX C)^[5]. Po uwolnieniu z niewoli 31 stycznia 1945, powrócił do kraju.

Zmarł 14 lipca 1959. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera II B 28-4-2)^[6].

Ordery i odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 14141
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (12 listopada 1946)^[7]
Krzyż Walecznych^[1]
Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 25 maja 1939^[8], 1 października 1946^[9])
Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, 1929)^[10]

Przypisy

↑ ^a ^b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 37.
↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 228.
↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 422.
↑ Rómmel 1958 ↓, s. 381.
↑ Andrzej Pazda, Oflag IIC Woldenberg. Wczoraj i dziś Lista nazwisk polskich oficerów więzionych w obozie jenieckim Woldenberg Muzeum Woldenberczyków w Dobiegniewie, 2014, s.114.
↑ Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2020-02-09] .
↑ M.P. z 1947 r. nr 25, poz. 140 „za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą oraz za gorliwą pracę i sumienne wypełnianie obowiązków służbowych”
↑ M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282 „za zasługi w służbie wojskowej”.
↑ M.P. z 1947 r. nr 27, poz. 213 „za bardzo sumienną i gorliwą pracę, związaną z obliczeniem strat i kosztów poniesionych przez Wojsko Polskie w wojnie z Niemcami w roku 1939–1945”.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 365.

Bibliografia

Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Juliusz Rómmel: Za honor i ojczyznę. Wspomnienia dowódcy armii „Łódź” i „Warszawa”. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo „Iskry”, 1958.
J. K. Wroniszewski, Barykada Września. Obrona Warszawy w 1939, Warszawa 1984.
J. Wróblewski, Armia „Prusy” 1939, Warszawa 1986.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.

[CITEREFRocznik_Oficerski192837-1] Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 37.

[CITEREFRocznik_Oficerski1928228-2] Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 228.

[CITEREFRybkaStepan2004422-3] Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 422.

[CITEREFRómmel1958381-4] Rómmel 1958 ↓, s. 381.

[5] Andrzej Pazda, Oflag IIC Woldenberg. Wczoraj i dziś Lista nazwisk polskich oficerów więzionych w obozie jenieckim Woldenberg Muzeum Woldenberczyków w Dobiegniewie, 2014, s.114.

[6] Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2020-02-09] .

[7] M.P. z 1947 r. nr 25, poz. 140 „za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą oraz za gorliwą pracę i sumienne wypełnianie obowiązków służbowych”

[8] M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282 „za zasługi w służbie wojskowej”.

[9] M.P. z 1947 r. nr 27, poz. 213 „za bardzo sumienną i gorliwą pracę, związaną z obliczeniem strat i kosztów poniesionych przez Wojsko Polskie w wojnie z Niemcami w roku 1939–1945”.

[10] Dz. Pers. MSWojsk. Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 365.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]