Ferdynand I (król Neapolu) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ferdynand I

Ferdynand I - król Neapolu
Król Neapolu
Okres	od 1458 do 1494
Poprzednik	Alfons I Wspaniały
Następca	Alfons II
Dane biograficzne
Dynastia	Trastámara
Data urodzenia	2 czerwca 1423
Data śmierci	25 stycznia 1494
Ojciec	Alfons V Aragoński
Matka	Giraldona Carlino
Żona	Izabela z Claremont Joanna Aragońska
Dzieci	Alfons II Eleonora Fryderyk IV Jan Beatrycze Franciszek Ferdynand Maria Joanna Karol
Multimedia w Wikimedia Commons

Ferdynand I, zwany także Ferrante (ur. 2 czerwca 1423, zm. 25 stycznia 1494) – król Neapolu od 1458 roku.

Ferdynand był nieślubnym synem króla Aragonii Alfonsa V, który w 1442 roku objął też tron neapolitański. Alfons uznał prawa swojego nieślubnego syna i wyznaczył go następcą neapolitańskiego tronu. W 1458 roku, po śmierci Alfonsa, Ferdynand został królem Neapolu.

Nowy władca niemal natychmiast po objęciu władzy musiał stawić czoło poważnym zagrożeniom. Możni neapolitańscy wystąpili przeciw niemu i poparli pretensje rywalizujących z Aragonami Andegawenów. Prawa do tronu zgłosił René I Andegaweński i jego syn Jan. Po ciężkich walkach w 1464 roku udało się Ferdynandowi ostatecznie stłumić rebelię. Po zwycięstwie bezwzględnie rozprawił się ze zbuntowanymi baronami, konfiskując ich majątki. Wielu z nich kazał stracić, inni trafili do więzień. Brutalność króla doprowadziła jednak do kolejnego buntu. Buntownicy chcieli osadzić na tronie neapolitańskim René II księcia Lotaryngii lub drugiego z synów Ferdynanda – Fryderyka. Królowi udało się jednak ponownie pokonać buntowników, a jego zwycięstwu znów towarzyszyły brutalne represje.

Oprócz buntów poddanych poważnym zagrożeniem dla rządów Ferdynanda była polityka papiestwa i Florencji oraz ekspansja turecka. W 1480 roku władca Florencji Wawrzyniec Wspaniały porozumiał się z papiestwem i sojusznicy wspólnie ruszyli przeciwko Ferdynandowi. Król Neapolu pokonał jednak nieprzyjaciół i zmusił Florencję i papieża Innocentego VIII do zawarcia korzystnego dla Ferdynanda pokoju w roku 1485^[1]. Sam Ferdynand pokoju nie dotrzymał – zaprosił zbuntowanych baronów na bankiet, uwięził ich i następnie stracił. Ich ciała kazał następnie zabalsamować^[1] i złożyć w kościele św. Barbary w Neapolu ku przestrodze innym buntownikom.

W tym samym roku Turcy zaatakowali miasto Otranto. Jednak dzięki pomocy uzyskanej, zgodnie z warunkami traktatu pokojowego ze strony Florencji, w 1481 roku Ferdynand wyparł Turków z Otranto.

Zmuszony do walki z licznymi nieprzyjaciółmi Ferdynand I nigdy nie zdołał skonsolidować swojej władzy. Zmarł w styczniu 1494 roku. Wkrótce potem Ludovico Sforza poparł pretensje francuskie do neapolitańskiego tronu i zawarł sojusz z królem Francji Karolem VIII, którego wojska w 1495 roku zajęły Neapol usuwając na krótko spadkobierców Ferdynanda i rozpoczynając serię wojen nazwanych później włoskimi.

• Władcy Neapolu i Sycylii

• Alex Axelrod, Charles Phillips Władcy, tyrani, dyktatorzy. Leksykon, wyd. Politeja, Warszawa 2000.