French
DeutschFerdynand Markiewicz – Wikipedia, wolna encyklopedia
 major piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 1 stycznia 1895 |
|---|---|
| Data śmierci | 1980 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | od 1914 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | II zastępca dowódcy pułku |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
      | |
.png){kind=small}
Ferdynand Tadeusz Markiewicz (ur. 1 stycznia 1895 w Stróżach Wyżnych, zm. 1980) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w Stróżach, w ówczesnym powiecie grybowskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Ludwika, urzędnika kolejowego, i Marii ze Szpakowskich[1]. 15 września 1913 wstąpił do Związku Strzeleckiego w Nowym Sączu. W 1914 złożył maturę w c. k. Gimnazjum I Wyższym w Nowym Sączu[2] i rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim, które po dwóch semestrach przerwał wybuch I wojny światowej. Od sierpnia do grudnia 1914 służył w 1 Pułku Piechoty Legionów, następnie w 5 Pułku Piechoty Legionów. W maju 1915 w bitwie pod Konarami został ciężko ranny. Od listopada 1916 do 15 czerwca 1917 był komendantem Powiatowego Urzędu Zaciągu w Hrubieszowie.
14 kwietnia 1919 został mianowany z dniem 1 kwietnia 1919 podporucznikiem w piechocie[3]. W listopadzie 1928 został przeniesiony z 7 Pułku Piechoty Legionów w Chełmie do Baonu Podchorążych Rezerwy Piechoty Nr 6A w Zaleszczykach na stanowisko dowódcy kompanii[4]. W lipcu 1929 został przeniesiony do Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[5]. 17 grudnia 1931 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1932 i 47. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. W kwietniu 1934 został przeniesiony do 36 Pułku Piechoty Legii Akademickiej w Warszawie na stanowisko dowódcy batalionu[7]. Później został przesunięty na stanowisko II zastępcy dowódcy pułku (kwatermistrza)[8]. W czasie kampanii wrześniowej 1939 w 1 Pułku Piechoty Obrony Pragi Markiewicz pełnił funkcję kwatermistrza, uczestniczył w obronie Warszawy[9]. Po kapitulacji obrony Warszawy, dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Stalagu IV B, Oflagu II B Arnswalde, od 15 maja 1942 do stycznia 1945 w Oflagu II D Gross-Born[10] oraz Stalagu X B Sandbostel, gdzie doczekał wyzwolenia 29 kwietnia 1945. W 1946 w Adelheide k. Bremy na wniosek komisji historycznej dla obozów jeńców wojennych gen. dyw. Tadeusza Piskora przygotował sprawozdanie z działalności wyszkoleniowej w oflagach II B Arnswalde i II D Gross-Born[9].
Po wojnie powrócił do Polski i wstąpił do Ludowego Wojska Polskiego. Zmarł w 1980[9].
Był mężem Stefanii z Boguckich (1895–1965)[11].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4878
- Krzyż Niepodległości (2 sierpnia 1931)[12]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie[13][14][15]: po raz pierwszy 16 września 1922 „za udział w b. Legionach Polskich”, w szeregach 5 Pułku Piechoty[16][17])
- Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 16 marca 1934[18], 18 lutego 1939[19])
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[20][21]
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, 1929)[22]
Publikacje
[edytuj | edytuj kod]- Zarys historji wojennej 7-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Żołnierze Niepodległości ↓.
- ↑ Sprawozdanie 1914 ↓, s. 92.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 45 z 26 kwietnia 1919 roku, poz. 1477.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 340.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 199.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 18 grudnia 1931 roku, s. 399.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 158.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 591.
- ↑ a b c Bartosz Janczak (oprac.): Sprawozdanie mjr. Ferdynanda Markiewicza z pracy wyszkoleniowej w Oflagu II B Arnswalde i Oflagu II D Gross Born [dostęp 2022-09-22].
- ↑ Straty ↓, nr jeńca 49199.
- ↑ Cmentarz komunalny w Nowym Sączu - wyszukiwarka osób pochowanych [online], nowysacz.grobonet.com [dostęp 2022-09-22].
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 179, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 40, tu dwukrotnie.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 23, tu dwukrotnie.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 23, tu trzykrotnie.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 31 z 16 września 1922 roku, s. 680, tu jako „kpr. Malkiewicz”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 19 marca 1934 roku, s. 131, tu sprostowanie imienia i nazwiska.
- ↑ Zarządzenie o nadaniu Złotego Krzyża Zasługi (M.P. z 1934 r. nr 64, poz. 97); „za zasługi na polu organizacji i administracji wojska”.
- ↑ Zarządzenie o nadaniu Złotego Krzyża Zasługi (M.P. z 1939 r. nr 45, poz. 76); „za zasługi na polu pracy społecznej”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 40.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 241.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum I Wyższego w Nowym Sączu za rok szkolny 1914. Nowy Sącz: Nakładem funduszu naukowego, 1914.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2020-09-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].
- Żołnierze Niepodległości. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-09-29].