Franciszek II Sforza – Wikipedia, wolna encyklopedia

Franciszek II Sforza
Ilustracja
ilustracja herbu
książę Mediolanu
Okres

od 1521
do 1535

Dane biograficzne
Dynastia

Sforzowie

Data urodzenia

4 lutego 1495

Data śmierci

24 października 1535

Ojciec

Ludwik Sforza

Matka

Beatrice d'Este

Rodzeństwo

Maksymilian Sforza

Franciszek II Sforza, wł. Francesco II Sforza lub Francesco Maria Sforza (ur. 4 lutego 1495, zm. 24 października 1535) – książę Mediolanu w latach 1521[1]–1535 z rodu Sforzów.

Był młodszym synem Ludwika Sforzy i Beatrice d'Este, bratem wypędzonego przez Francuzów księcia Maksymiliana.

W 1522 walczył w bitwie pod La Bicoccą. Klęska Francuzów pod Pawią doprowadziła do dominacji cesarza Karola V we Włoszech. Wobec tego Franciszek w 1526 przystąpił do ligi z Francją, papieżem Klemensem VII, Wenecją, Anglią i Florencją wymierzonej przeciwko cesarzowi i królowi Hiszpanii Karolowi V. W rezultacie niemal natychmiast został wyparty z Mediolanu przez wojska cesarskie. Zdołał jednak zachować władzę nad wieloma innymi miastami w swym księstwie. Do Mediolanu wrócił w wyniku pokoju w Cambrai, zawartego 5 sierpnia 1529. Jego śmierć w 1535 stała się przyczyną wybuchu kolejnej wojny włoskiej.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. W rzeczywistości władzę w księstwie zdobył w wyniku bitwy pod La Bicoccą w 1522.