Franciszek I Sycylijski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Franciszek I
Francesco Gennaro Giuseppe
Ilustracja
ilustracja herbu
Król Obojga Sycylii
Okres

od 4 stycznia 1825
do 8 listopada 1830

Poprzednik

Ferdynand I Burbon

Następca

Ferdynand II Burbon

Dane biograficzne
Dynastia

Burbonowie Sycylijscy

Data i miejsce urodzenia

14 sierpnia 1777
Neapol

Data i miejsce śmierci

8 listopada 1830
Neapol

Ojciec

Ferdynand I Burbon

Matka

Maria Karolina Habsburg

Żona

Maria Klementyna Habsburg
od 25 czerwca 1797
do 15 listopada 1801

Dzieci

Karolina
Ferdynand

Żona

Maria Izabela Burbon
od 19 sierpnia 1802

Dzieci

Ludwika Charlotta
Maria Krystyna
Ferdynand
Karol Ferdynand
Leopold
Maria Antonietta
Antoni
Maria Amelia
Maria Karolina
Teresa Burbon-Sycylijska
Ludwik
Franciszek

Odznaczenia
Order Świętego Januarego (Sycylia) Krzyż Wielki na Łańcuchu Świętego Konstantyńskiego Orderu Wojskowego Świętego Jerzego Krzyż Wielki Orderu Świętego Ferdynanda (Sycylia) Order Złotego Runa (Hiszpania) Order Ducha Świętego (Francja) Order Słonia (Dania) Najwyższy Order Zwiastowania Najświętszej Marii Panny (Order Annuncjaty)[1][a]

Franciszek I (ur. 14 sierpnia 1777, zm. 8 listopada 1830) – król Obojga Sycylii w latach 18251830.

Urodził się w Neapolu jako syn Ferdynanda I, króla Obojga Sycylii i jego żony Marii Karoliny, arcyksiężniczki austriackiej. Poprzez matkę był siostrzeńcem Józefa II, cesarza rzymskiego oraz Marii Antoniny, królowej Francji – żony Ludwika XVI.

W 1806 rodzina królewska została zmuszona do ucieczki z Neapolu na Sycylię, a lord William Bentinckbrytyjski rezydent, ustanowił konstytucję i pozbawił Ferdynanda I całej jego władzy. W 1812 Franciszek został mianowany regentem. Po upadku Napoleona Bonaparte, ojciec Franciszka powrócił do Neapolu i zniósł konstytucję wraz z autonomią. W 1816 Królestwo Neapolu i Królestwo Sycylii zostały połączone w Królestwo Obojga Sycylii, a Franciszek otrzymał oficjalny tytuł księcia Kalabrii. Jeszcze będąc następcą tronu, Franciszek miał liberalne poglądy, a kiedy w 1820 wybuchła rewolucja, zaakceptował regencję dążąc do uchwalenia nowej konstytucji, która jednak okazała się zbytnio liberalna nawet dla niego. Stąd, odziedziczywszy tron w 1825, Franciszek wyznawał już bardziej konserwatywne poglądy.

Właściwie nie brał udziału w "rządzeniu" państwem, rządy zostawił w rękach swoich faworytów oraz urzędników. Sam żył szczęśliwie ze swoimi kochankami, ale otoczył się przez wojsko, bojąc się zamachu na swoje życie. Podczas całego jego panowania jedyne powstanie, jakie wybuchło miało miejsce w Cilento, w 1828 i dowodził nim markiz Delcarretto – były liberał.

Podczas swoich rządów ustanowił, Królewski Order Franciszka I – nagrodę za zasługi obywatelskie.

Małżeństwa i potomstwo

[edytuj | edytuj kod]
Pierwsza żona Franciszka – Maria Klementyna

25 czerwca 1797 w Foggii poślubił swoją siostrę cioteczną, która była jednocześnie jego siostrą wujeczną – arcyksiężniczkę Marię Klementynę, córkę cesarza Leopolda II i Marii Ludwiki córki Karola III króla Hiszpanii. Ich dziećmi byli:

Karol Ferdynand, książę de Berry
∞ Ettore Lucchesi-Palli, książę di Campofranco i della Grazia

19 sierpnia 1802 ożenił się ze swoją siostrą stryjeczną – Marią Izabelą, córką króla Hiszpanii, Karola IV. Ich dziećmi byli:

Franciszek de Paula, infant hiszpański, młodszy brat jej matki
Ferdynand VII, król Hiszpanii, starszy brat jej matki
Augustyn Ferdynand Muñoz, książę Rianzares
∞ Penelope Smyth
∞ Maria, księżniczka Savoy-Carignano
Leopolda II, wielki książę Toskanii
Sebastian, infant hiszpański
Karol, hrabia Montemolin, pretendent do tronu Hiszpanii
Piotr II, cesarz Brazylii
Januaria, księżniczka brazylijska, infantka portugalska
Maria Izabela, księżniczka toskańska

Franciszek miał również kilkoro dzieci ze związków pozamałżeńskich.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Federico Bona: I Cavalieri dell'Ordine Supremo del Collare o della Santissima Annunziata. [w:] Blasonario subalpino [on-line]. (wł.).
  1. Nadany w 1825 r. przez Karola Feliksa króla Sardynii.