Franciszek Parcer – Wikipedia, wolna encyklopedia

Franciszek Parcer

Data i miejsce urodzenia	3 października 1904 Oświęcim
Data i miejsce śmierci	31 marca 1967 Katowice
Miejsce spoczynku	Katowice, cmentarz komunalny przy ul. Panewnickiej
Zawód, zajęcie	pedagog
Narodowość	polska
Partia	PPS, PZPR
Odznaczenia

Franciszek Parcer (ur. 3 października 1904 w Oświęcimiu, zm. 31 marca 1967 w Katowicach) – polski pedagog, radny, działacz społeczny i oświatowy.

Urodził się 3 października 1904 roku w Oświęcimiu^[1] w rodzinie kolejarza Karola i Rozalii. Po ukończeniu w 1917 roku ukończył tamtejszej szkoły powszechnej podjął naukę w gimnazjum. W trakcie nauki został przeniesiony do seminarium nauczycielskiego w Krakowie, które ukończył w 1924 roku^[2].

Po seminarium przeniósł się na Górny Śląsk, gdzie zaczął pracę w szkole powszechnej w Wyrach, a dwa lata później w Panewnikach. Ta, też włączył się w ruch śpiewaczy – został kierownikiem chóru „Wanda”. W latach 1932–1937 był nauczycielem w szkole powszechnej w Kostuchnie, gdzie uczył dzieci górników kopalni „Boże Dary” języka polskiego i historii. W maju 1937 roku władze oświatowe awansowały go na stanowisko kierownika szkoły powszechnej w Ochojcu^[2].

Podczas II wojny światowej przebywał w rejonie Myślenic, gdzie pracował jako robotnik leśny i prowadził tajne nauczanie^[1].

10 lutego 1945 roku uzyskał pozwolenie Ministerstwa Oświaty na powrót na swoją placówkę w Ochojcu (późniejsze V Liceum Ogólnokształcące im. Władysława Broniewskiego w Katowicach^[3]). W tym czasie był znany na terenie gminy Piotrowice (późniejsza część Katowic) jako dobry społecznik i uważany był za lewicowca, domagający się pełnej laicyzacji polskiej szkoły. W 1946 roku został radnym gminy, a później także miasta Katowice. W 1947 roku został członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej, a później Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej^[2].

W 1950 roku został dyrektorem Licem Ogólnokształcącego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci nr 1 w Katowicach^[1] (późniejsze X Liceum Ogólnokształcące im. Ignacego Jana Paderewskiego Akademickie w Katowicach^[4]). Była to wówczas pierwsza świecka szkoła w mieście, a awans ten był wyrazem jego uznania jako popularyzatora idei laickiego wychowania. W szkole rozwijał prace pozalekcyjne i pozaszkolne, tzw. „ogniska niedzielne”, a także organizował obozy zimowe i letnie dla młodzieży^[5].

Doceniając jego wkład pracy i osiągnięte efekty władze polityczne i administracyjne Katowic w 1954 roku powierzyły mu stanowisko kierownika Wydziału Oświaty przy Prezydium Miejskiej Rady Narodowej. Jako kierownik wydziału działał na rzecz podniesienia poziomu pracy szkół i wyników nauczania oraz laicyzacji procesu wychowania dzieci i młodzieży, a także prowadził działania zmierzające do budowy nowych szkół i adaptacji na ten cel innych obiektów^[5]. W 1963 roku^[1] zaczął pracę w Studium Nauczycielskim nr 1 w Katowicach jako wykładowca^[6].

Zmarł nagle 31 marca 1967 roku w Katowicach^[1]. Pochowany został na tamtejszym cmentarzu przy ulicy Panewnickiej^[6][7].

• Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)^[6][8]
• Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego^[6]
• Złoty Krzyż Zasługi (1955)^[6][9]

• BogdanB. Snoch BogdanB., Górnośląski leksykon biograficzny, wyd. 2, Katowice: Muzeum Śląskie, 2004, ISBN 978-83-87455-48-4  (pol.).
• LechL. Szaraniec LechL. (red.), Znani i nieznani katowiczanie. Wybór sylwetek zasłużonych dla miasta, Katowice: Katowickie Towarzystwo Społeczno-Kulturalne, 1980  (pol.).