French
DeutschFranciszek Rajpold – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
 podporucznik | |
| Data i miejsce urodzenia | 3 grudnia 1892 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 3 marca 1950 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1914–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca | nauczyciel |
| Odznaczenia | |
  | |
.png){kind=small}
Franciszek Ksawery Rajpold, ps. „Skołuba” (ur. 3 grudnia 1892 w Łyszkowicach, zm. 3 marca 1950 w Kołobrzegu) – żołnierz Legionów Polskich, podporucznik kawalerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, uczestnik I wojny światowej, wojny polsko-bolszewickiej i II wojny światowej.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 3 grudnia 1892 w Łyszkowicach w rodzinie Piotra, robotnika cukrowni „Irena”, i Małgorzaty z Barlaków[1][2]. Ukończył przyfabryczną szkołę powszechną i Seminarium Nauczycielskie w Warszawie (1908–1911)[3]. W 1912 we Lwowie ukończył kurs podoficerski.
Od 1914 w Legionach Polskich jako żołnierz w 1 pułku ułanów Legionów Polskich. Podczas kryzysu przysięgowego urlopowany. Od lipca 1920 jako podchorąży w 1 pułku szwoleżerów z którym brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej.
Po zakończeniu działań wojennych pracował jako nauczyciel w Polichnie i Piotrkowie Trybunalskim. 15 lipca 1927 prezydent mianował go podporucznikiem rezerwy ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 633. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[4][5]. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Piotrków. Posiadał przydział w rezerwie do 1 pułku szwoleżerów[6]. Podczas kampanii wrześniowej walczył jako żołnierz Armii „Łódź”. Do 1945 przetrzymywany jako jeniec oflagów Arnswalde i Gross-Born. Po zakończeniu wojny ponownie pracował jako nauczyciel. Zmarł 3 marca 1950 w Kołobrzegu, pochowany w Łodzi.
Był żonaty z Lucyną z Majewskich, z którą miał trzy córki i dwóch synów[2].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5438 – 17 maja 1922[7][8][2]
- Krzyż Niepodległości – 2 sierpnia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[9]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Kolekcja 2 ↓, s. 2, 6.
- ↑ a b c Polak (red.) 1991 ↓, s. 121.
- ↑ Kolekcja 2 ↓, s. 6.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 22 lipca 1927, s. 210.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 125.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 585.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 stycznia 1923, s. 32.
- ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 418.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 179, poz. 260.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Rajpold Franciszek. [w:] Kolekcja akt żołnierzy zarejestrowanych w rejonowych komendach uzupełnień, sygn. II.56.1824 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-12-30].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Księga Jazdy Polskiej. Bolesław Wieniawa-Długoszowski (red.) Bronisław Rakowski (red.) Władysław Dziewanowski (red.) Karol Koźmiński (red.) Stanisław Strumph-Wojtkiewicz (red.) Stanisław Ostoja-Chrostowski (red.) Stanisław Haykowski (ilust.). Warszawa: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1938.