Freeman Williams – Wikipedia, wolna encyklopedia

Freeman Williams
ilustracja
#20, 5
rzucający obrońca/niski skrzydłowy
Data i miejsce urodzenia

15 maja 1956
Los Angeles

Data śmierci

19 kwietnia 2022

Wzrost

193 cm

Masa ciała

86 kg

Kariera
Aktywność

1978–1993

Szkoła średnia

Manual Arts (Los Angeles, Kalifornia)

College

Portland State (1974–1978)

Draft

1978, numer: 8
Boston Celtics

Freeman Williams (ur. 15 maja 1956 w Los Angeles, zm. 19 kwietnia 2022[1]) – amerykański koszykarz, występujący na pozycji obrońcy.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Na liście najlepszych strzelców w historii NCAA zajmuje drugie miejsce z łączną liczbą 3249 punktów, tuż za Pete’em Maravichem[2]. W trakcie swojej kariery uczelnianej zostawał dwukrotnie (1977 – 38,8 pkt., 1978 – 35,9) liderem strzelców ligi[2]. Swój życiowy rekord zanotował 3 lutego 1978 roku, zdobywając 81 punktów w spotkaniu z Rocky Mountain[2]. Wcześniej, 9 lutego 1977 roku uzyskał 71 punktów podczas konfrontacji z Southern Oregon[2]. Trzecim najlepszym, pod względem zdobyczy punktowych, spotkaniem okazała się rywalizacja z uczelnią George Fox, która odbyła się 13 stycznia 1978 roku. Williams zdobył wtedy 66 punktów[2]. Jego średnia zdobytych punktów (38,8) z 1977 roku jest szóstą najwyższą w historii rozgrywek NCAA, przy czym pierwsze trzy należą do Maravicha[2].

W 1977 roku zdobył wraz z reprezentacją USA złoty medal podczas letniej uniwersjady w Sofii[3]. W kadrze występował między innymi z takimi zawodnikami jak: Larry Bird, Darrell Griffith, czy Sidney Moncrief[3].

W 1978 roku został wybrany w drafcie do NBA z numerem ósmym przez Boston Celtics[4]. Niecałe dwa miesiące później, jeszcze przed rozpoczęciem sezonu, został wytransferowany do San Diego Clippers wraz z Kevinem Kunnertem, Kermitem Washingtonem oraz Sidneyem Wicksem[5]. Do Bostonu trafili natomiast Nate Archibald, Marvin Barnes, Billy Knight oraz dwa wybory drugich rund draftu 1981 (Danny Ainge) i 1983 (Rod Foster)[5].

Jako debiutant notował średnio 10,4 punktu[5]. Rok później jego średnia wzrosła do 18,4 punktu, a w trzecim roku kariery do 19,3 punktu[5]. 20 stycznia 1982 został wymieniony do Atlanty Hawks, w zamian za Charliego Crissa oraz Ala Wooda[5]. W nowym klubie jego minuty gry zostały ograniczone do nieco ponad 8 na mecz, na czym ucierpiały statystyki. Kolejny sezon (1982/83) rozpoczął w barwach Utah Jazz. Został zwolniony po rozegraniu zaledwie 18 spotkań sezonu zasadniczego, 21 grudnia 1982[5].

Po opuszczeniu ligi był bez pracy przez kilka lat, borykając się z uzależnieniem od kokainy. Postawiono mu również zarzuty za jej posiadanie[6].

W 1985 dostał szansę od zespołu Tampa Bay Thrillers z ligi CBA. Stał się jedną z jej gwiazd, notując średnio podczas sezonu regularnego 22 punkty na mecz[7]. Ustanowił też rekord finałów ligi, trafiając 36 z 37 rzutów wolnych, podczas całej serii finałowej (97,3%)[7]. W spotkaniu numer 2 oraz 4 zanotował po 43 punkty, natomiast w spotkaniu numer 7 – 47, co zapewniło mu tytuł MVP finałów[7]. Thrillers pokonali wtedy Detroit Spirits 4-3, sięgając po mistrzostwo[8].

Dzięki dobrym występom w CBA otrzymał możliwość powrotu do NBA. 27 grudnia 1985 podpisał 10-dniowy kontrakt z Washington Bullets, a następnie kolejny[5]. Łącznie w barwach zespołu ze stolicy rozegrał 9 spotkań, notując 7,7 punktu[5]. Był to jego ostatni epizod z NBA. Sezon dokończył w CBA, zdobywając kolejne mistrzostwo z Tampa Bay Thrillers, jednak już w marginalnej roli. Rok później próbował jeszcze swoich sił w lidze filipińskiej, po czym w jego życiu nastąpił kolejny rozbrat z zawodową koszykówką, a Williams udzielał się jedynie podczas turniejów streetballowych. W 1993 roku zaliczył kolejny epizod w lidze USBL, a jego zespół zdobył nawet mistrzostwo ligi, jednak po raz kolejny przy jego marginalnym wkładzie.

Magazyn koszykarski Slam uznał go za jedną z największych gwiazd koszykówki ulicznej w historii[9][10].

W 1992 zagrał niewielką rolę w komedii Biali nie potrafią skakać, u boku Wesleya Snipesa oraz Woody'ego Harrelsona[11]. Wcielił się w fikcyjną postać legendy streetballa – Ducka Johnsona[12].

Osiągnięcia

[edytuj | edytuj kod]
NCAA
  • 2-krotny lider strzelców NCAA (1977-1978)[2]
  • Wybrany do II składu All-American (1977 przez AP, UPI, 1978)[13][14]
CBA
  • 2-krotny mistrz CBA (1985-1986)[8]
  • MVP finałów CBA (1985)[7]
USBL
NBA
Reprezentacja

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Former Jazz Star Freeman Williams Passed Away At The Age Of 65
  2. a b c d e f g NCAA Basketball Division I Records. ncaa.org. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  3. a b c NINTH WORLD UNIVERSITY GAMES -- 1977. usab.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  4. 1978 NBA Draft. basketball-reference.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  5. a b c d e f g h Statystyki z NBA. nba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  6. Portland State basketball legend Freeman Williams returns for documentary screening. oregonlive.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  7. a b c d David L. Hudson Jr.: Basketball Championships' Most Wanted: The Top 10 Book of March Mayhem, Playoff Performances, and Tournament Oddities Most Wanted. Potomac Books, Inc., 2007, s. 225. ISBN 978-1-59797-014-3.
  8. a b HISTORY OF THE CONTINENTAL BASKETBALL ASSOCIATION. apbr.org. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  9. Old School Legends – Slam Magazine – Special Streetball Collector's Edition. courtsidebasketball.deep-ice.com. [dostęp 2014-07-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2 stycznia 2015)]. (ang.).
  10. Ghetto Superstar. slamonline.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  11. Biali nie potrafią skakać. filmweb.pl. [dostęp 2014-06-25]. (pol.).
  12. Freeman Williams – filmweb.pl. filmweb.pl. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  13. Official NCAA Consensus All-Americans. ncaa.org. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  14. Freeman Williams – realgm.com. realgm.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  15. HISTORY OF THE UNITED STATES BASKETBALL LEAGUE. apbr.org. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  16. NBA Players of the Month. basketball-reference.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]