Friedrich Trendelenburg – Wikipedia, wolna encyklopedia

Friedrich Trendelenburg

Data i miejsce urodzenia	24 maja 1844 Berlin
Data i miejsce śmierci	15 grudnia 1924 Nikolassee
profesor nauk medycznych
Specjalność: chirurgia
Alma Mater	Uniwersytet Edynburski Uniwersytet w Berlinie
Profesura	1876
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet w Rostocku Uniwersytet w Bonn Uniwersytet w Lipsku
Multimedia w Wikimedia Commons

Friedrich Trendelenburg (ur. 24 maja 1844 w Berlinie, zm. 15 grudnia 1924 w Nikolassee) – niemiecki chirurg. Nadworny lekarz Fryderyka Augusta III Saskiego.

Syn filozofa Friedricha Adolfa Trendelenburga i mąż Charlotty Fabricius (1853–1932), z którą miał dwie córki i sześciu synów, w tym fizjologa Wilhelma, sekretarza stanu w niemieckim Ministerstwie Kultury Friedricha Adolfa Trendelenburga, prawnika Ernsta, farmaceutę Paula i fizyka Ferdinanda^{[potrzebny przypis]}. Studiował medycynę na Uniwersytecie w Edynburgu i na Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma w Berlinie. Następnie pracował w klinice Charité u Bernharda von Langenbecka. W 1875 roku został profesorem na Uniwersytecie w Rostocku, w roku 1882 w Bonn, a w roku 1895 na Uniwersytecie w Lipsku. Twórca kilku odmian zabiegów chirurgicznych m.in. metody operacyjnego leczenia zatorowości płucnej, nazwanej zabiegiem Trendelenburga, autor parowej sterylizacji i pierwszej dotchawiczej narkozy przez tracheostomię. Pomysłodawca pozycji medycznej w której chory leży na wznak z głową poniżej poziomu kończyn dolnych, tzw. ułożenie Trendelenburga. Opisał objaw kliniczny opadania miednicy podczas stania na jednej kończynie lub podczas chodu nazywany od jego nazwiska objawem Trendelenburga^[1].

• Verletzungen und chirurgische Krankheiten des Gesichts, 1886

• Jerzy Stupała. Rys historyczny kardiochirurgii polskiej. „Miesięcznik Wojewódzkiego Centrum Medycznego w Opolu”, s. 4, kwiecień 2011. Opole: Eurocent. ISSN 1689-6858. 
• Samuel Orgelbrand: Encyklopedja powszechna z ilustracjami i mapami, Tom 14. Warszawa: Wydawnictwo Towarzystwa Akcyjnego Odlewni Czcionek i Drukarni, S. Orgelbranda Synów, 1903, 1903, s. 568.