Fritz Heinrich Lewy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Friedrich Heinrich Lewy
Ilustracja
Friedrich Heinrich Lewy około 1920 roku[1]
Data i miejsce urodzenia

28 stycznia 1885
Berlin

Data i miejsce śmierci

5 października 1950 w
Pennsburg

Zawód, zajęcie

lekarz neurolog

Multimedia w Wikimedia Commons

Frederic Henry Lewey, Fritz Jakob Heinrich Lewy (ur. 28 stycznia 1885 w Berlinie, zm. 5 października 1950 w Pennsburgu) – niemiecko-amerykański lekarz neurolog i neuropatolog żydowskiego pochodzenia. W latach 20. XX wieku opisał zmiany neuropatologiczne, znane do dziś jako ciała Lewy’ego, charakterystyczne dla choroby Parkinsona i otępienia z ciałami Lewy’ego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Berlinie jako syn lekarza, radcy sanitarnego Heinricha Lewy’ego (1847–1916) i Anny Lewy, z domu Milchner (1864–1947). Ukończył Friedrichwerdersches Gymnasium w Berlinie. Studiował medycynę na Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma w Berlinie i Uniwersytecie w Zurychu[2]. W Zurychu pracował naukowo w Instytucie Mózgu u Constantina von Monakowa. W latach 1907 i 1908 prawdopodobnie działał w Instytucie Fizjologicznym w Berlinie wspólnie z Maxem Lewandowskym. W latach 1908 do 1910 w Instytucie Fizjologii Uniwersytetu Fryderyka Wilhelma we Wrocławiu u Karla Hürthlego. W 1910 roku w Berlinie otrzymał tytuł doktora medycyny. Od 1910 do 1912 zajmował się histopatologią w Laboratorium Neuropsychiatrycznym w Zurychu, a od 1912 do 1914 w Laboratorium Neuropsychiatrycznym we Wrocławiu pod kierunkiem Aloisa Alzheimera. Podczas I wojny światowej służył jako lekarz wojskowy w Turcji. Od 1919 roku jako neurolog w II Klinice szpitala Charité, gdzie współpracował z Oppenheimem i Cassirerem. W 1921 otrzymał tytuł Privatdozenta, w 1923 profesora. W 1932 roku został dyrektorem Instytutu Neurologicznego w Berlinie. Niedługo potem, 1 czerwca 1933, z powodu żydowskiego pochodzenia, został zwolniony ze stanowiska. Zdecydował się emigrować i latem 1933 roku wyjechał z żoną i matką do Wielkiej Brytanii. W 1934 emigrował ponownie, do Stanów Zjednoczonych[3]. Początkowo pracował w University of Pennsylvania School of Medicine pod kierunkiem Charlesa Harrisona Fraziera. Od 1943 do 1946 w amerykańskiej armii w stopniu podpułkownika i jako konsultant neurologii przy naczelnym lekarzu wojskowym[4].

Zmarł nagle, 5 października 1950, w swoim domu letnim w Pennsburgu; przyczyną śmierci był zawał serca. Pochowany jest razem z żoną na kwakierskim cmentarzu Haverford Friends Memorial Ground. Wspomnienia pośmiertne napisali m.in. Spiegel, Winkelman i Kuhlenbeck[5][6][7][8].

Większość biograficznych artykułów na temat Lewy’ego powstało za sprawą neurologa Bernda Holdorffa z Berlina[9][10][11][12].

Dorobek naukowy

[edytuj | edytuj kod]

Lewy jako pierwszy zajmował się neuropatologią choroby Parkinsona[13]. W latach 1912 i 1913 opisał zmiany neuropatologiczne, przez Tretiakowa nazwane ciałkami Lewy’ego[14]. Wspólnie ze studentem medycyny L. Tiefenbachem zaobserwował podobny obraz neuropatologiczny w przypadkach zatrucia tlenkiem manganu i przedstawił doświadczalny model parkinsonizmu u królika.

Wybrane prace

[edytuj | edytuj kod]
  • Die Grundlagen des Koordinationsmechanismus einfacher Willkürbewegungen. Vorläufige Mitteilung[15]. (1920)
  • Die experimentelle Manganoxid-Encephalitis und ihre sekundäre Autoinfektion[16]. (1921)
  • Die Lehre vom Tonus und der Bewegung. Monographien aus dem Gesamtgebiete der Neurologie und Psychiatrie, Berlin, H. 24. Berlin, 1923.
  • Die multiple Sklerose des Gehirns und Rückenmarks. Urban & Schwarzenberg, 1924
  • Liquorbefunde bei Spontan- und Impfencephalitis der Laboratoriumstiere[17]. (1926)
  • Die Oblongata und die Hirnnervenkerne. Handbuch der normalen und pathologischen Physiologie 10. Berlin, 1927.
  • Die Biologie der Person: ein Handbuch der allgemeinen und speziellen Konstitutionslehre. Urban & Schwarzenberg, 1931
  • Die Entstehung der Einschlußkörper und ihre Bedeutung für die systematische Einordnung der sogenannten Viruskrankheiten[18]. (1932)
  • Historical introduction: The basal ganglia and their diseases. Trans Am Neurol Assoc 20, ss. 1–20 (1942)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Lewy FH: Geschichte und Tätigkeit des Ortslazaretts Haidar-Pascha. Berlin: Stritzke Verlag, 1920.
  2. ↑ Matrikeledition der Universität Zürich
  3. ↑ Peiffer J. Die Vertreibung deutscher Neuropathologen 1933–1939. „Nervenarzt”. 69 (2), s. 99–109, 1998. DOI: 10.1007/s001150050245. PMID: 9551453. 
  4. ↑ F Schiller. Fritz Lewy and his bodies. „Journal of the History of the Neurosciences”. 9 (2), s. 148-51, 2000. DOI: 10.1076/0964-704X(200008)9:2;1-Y;FT148. PMID: 11232516. 
  5. ↑ Anonymous. Obituary: Frederic H. Lewey. „Arch. Neurol. Psychiat”. 66, s. 114–115, 1951. 
  6. ↑ EA Spiegel. In memoriam: Dr. Frederic H. Lewey. „Neurology”. 1 (2). s. 170-2. PMID: 14827070. 
  7. ↑ NW Winkelman. Doctor Frederic H. Lewey, January 28, 1885-October 5, 1950. „Journal of Neuropathology & Experimental Neurology”. 10 (1), s. 85, 1951. PMID: 14804132. 
  8. ↑ Kuhlenbeck H. Frederic H. Lewey (F.H. Lewy). „Archiv für Psychiatrie und Zeitschrift Neurologie”. 186, s. I–II, 1951. DOI: 10.1007/BF00696000. 
  9. ↑ AM Rodrigues e Silva, F Geldsetzer, B Holdorff, FW Kielhorn i inni. Who was the man who discovered the „Lewy bodies"?. „Movement Disorders”. 25 (12), s. 1765-73, 2010. DOI: 10.1002/mds.22956. PMID: 20669275. 
  10. ↑ B Holdorff. Friedrich Heinrich Lewy (1885-1950) and his work. „Journal of the History of the Neurosciences”. 11 (1), s. 19–28, 2002. DOI: 10.1076/jhin.11.1.19.9106. PMID: 12012571. 
  11. ↑ Holdorff B: Friedrich Heinrich Lewy (1885-1950) – Initiator der Erforschung der Parkinson-Krankheit. W: Nissen G., Badura F. (Hrsg.): Schriftenreihe der Deutschen Gesellschaft für Geschichte der Nervenheilkunde, Band 7. Würzburg: Königshausen und Neumann, 2001 ISBN 3-8260-2187-8
  12. ↑ Holdorff B, Neumärker KJ: Die Geschichte des von F.H. Lewy 1932 gegründeten Neurologischen Instituts in Berlin. W: Nissen G., Holdorff B. (Hrsg.): Schriftenreihe der Deutschen Gesellschaft für Geschichte der Nervenheilkunde, Band 8. Würzburg: Königshausen und Neumann, 2002 ISBN 3-8260-2408-7
  13. ↑ Holdorff B. Fritz Heinrich Lewy (1885-1950). „Journal of Neurology”. 253 (5), s. 677–678, 2006. DOI: 10.1007/s00415-006-0130-2. PMID: 16767545. 
  14. ↑ Hans Föorstl, Raymond Levy, F. H. Lewy on Lewy bodies, parkinsonism and dementia, „International Journal of Geriatric Psychiatry”, 6 (11), 1991, s. 757–766, DOI: 10.1002/gps.930061102, ISSN 1099-1166 (ang.).
  15. ↑ F.H. Lewy, Die Grundlagen des Koordinationsmechanismus einfacher Willkürbewegungen., „Zeitschrift für die gesamte Neurologie und Psychiatrie”, 58 (1), 1920, s. 310–326, DOI: 10.1007/BF02902039, ISSN 0303-4194 (niem.).
  16. ↑ F.H. Lewy, L. Tiefenbach, Die experimentelle Manganperoxyd- Encephalitis und ihre sekundäre Autoinfektion, „Zeitschrift für die gesamte Neurologie und Psychiatrie”, 71 (1), 1921, s. 303–320, DOI: 10.1007/BF02897404, ISSN 0303-4194 (niem.).
  17. ↑ F.H. Lewy, F.M. Lewy, Liquorbefunde bei Spontan- und Impfencephalitis der Laboratoriumstiere, „Zeitschrift für die gesamte Neurologie und Psychiatrie”, 102 (1), 1926, s. 803–807, DOI: 10.1007/BF02962309, ISSN 0303-4194 (niem.).
  18. ↑ F.H. Lewy, Die Entstehung der Einschlußkörper und ihre Bedeutung für die systematische Einordnung der sogenannten Viruskrankheiten, „Deutsche Zeitschrift für Nervenheilkunde”, 124 (1-3), 1932, s. 93–100, DOI: 10.1007/BF01652906, ISSN 0367-004x (niem.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Fritz_Heinrich_Lewy&oldid=73493993”