Frygijczycy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Frygijczycy (Frygowie) – starożytny lud indoeuropejski pochodzący z Bałkanów.

Przed końcem drugiego tysiąclecia osiedlili się w środkowej Anatolii, głównie w zakolu rzeki Halys, na ziemiach poprzednio zajmowanych przez Hetytów. Posługiwali się językiem frygijskim, będąc blisko spokrewnieni z Grekami. Czasem utożsamiani są z Muszkami, znanymi ze źródeł asyryjskich. Utworzyli własne państwo, które przeżywało największy rozkwit za panowania króla Midasa. Swą kulturę opierali na tradycji ludów anatolijskich.

 Osobny artykuł: Religia Frygijczyków.

Najważniejszym bóstwem była bogini pochodzenia anatolijsko-syryjskiego – Kybele, zwana Wielką Macierzą, której młodym kochankiem był Attis. Główne sanktuarium bogini znajdowało się w miejscowości Pesynunt, a kult obydwu bóstw miał charakter orgiastyczny. Kapłani Kybele nierzadko dokonywali samokastracji. Inne bliżej znane bóstwa frygijskie to Men, Bagajos, Sabazjos.

• Obyczaje, języki, ludy świata. (Praca zbiorowa). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 248–249. ISBN 978-83-01-14874-4.