Fundusz Kultury Narodowej – Wikipedia, wolna encyklopedia

Fundusz Kultury Narodowej – polska instytucja o charakterze państwowej fundacji z siedzibą w Warszawie działająca w II Rzeczypospolitej, w latach 1928–1939, a następnie w ramach administracji polskiego rządu na uchodźstwie podczas II wojny światowej.

Fundusz Kultury Narodowej został powołany w 1928 roku. Był dotowany przez państwo i wspomagany przez wpłaty prywatnych osób i instytucji^[1].

Zadaniem Funduszu było popieranie polskiej twórczości naukowej i artystycznej za pomocą: zasiłków i stypendiów dla indywidualnych osób, dotacji dla wydawnictw oraz subwencji dla placówek i zespołów naukowych i artystycznych^[1]. Subwencje na realizację ściśle określonych przedsięwzięć naukowych i badawczych otrzymywały m.in. Polska Akademia Umiejętności i towarzystwa naukowe^[1].

Na czele Funduszu Kultury Narodowej stał Komitet, którego przewodniczącym był prezes Rady Ministrów. Fundusz był jednak samorządny i posiadał pewną niezależność od uwarunkowań politycznych^[1]. W radzie i komisjach Funduszu zasiadali uczeni i artyści. Dyrektorem Funduszu Kultury Narodowej w latach 1928–1939, tj. przez cały okres jego działalności w II Rzeczypospolitej był Stanisław Michalski^[1].

Na mocy ustawy z dnia 16 lipca 1937 Funduszu Kultury Narodowej przyjął za patrona Józefa Piłsudskiego, przyjmując nazwę Funduszu Kultury Narodowej Józefa Piłsudskiego^[2].

Po niemieckiej agresji na Polskę, Fundusz Kultury Narodowej został odtworzony w październiku 1939 przy rządzie emigracyjnym^[3][4][5]. Do 1940 funduszem kierował Kazimierz Wodzicki^[3], a po nim kierownictwo Funduszu Kultury Narodowej w Londynie objął Jan Hulewicz^[6][7]. Delegatem Funduszu Kultury Narodowej w Szwajcarii został Adam Vetulani^[8].

 Z tym tematem związana jest kategoria: Stypendyści Funduszu Kultury Narodowej.

• Fundusz Kultury Narodowej (1928–1937): zarys działalności. Warszawa: Wydawnictwo Funduszu Kultury Narodowej, 1937. Brak numerów stron w książce