Fundusz Pracy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Fundusz Pracy – powstała w 1933 roku w Polsce^[1] instytucja, której celem było łagodzenie skutków bezrobocia. W 1935 roku został połączony z Funduszem Pomocy Bezrobotnym. Jego dochody stanowiła składka w wysokości 2% pensji pobieranej od pracowników i pracodawców, z opłat od rent i zaopatrzeń oraz z dodatków do niektórych podatków pośrednich czynszów i biletów.

Fundusz Pracy został powołany ponownie po zakończeniu II wojny światowej. Głównym jego zadaniem były szkolenia zawodowe. Za czasów PRL-u został zlikwidowany, a jego obowiązki przejął fundusz interwencyjny. Był wówczas dotowany z budżetu, a zadaniem jego było zapewnianie miejsc pracy.

Od 1989 roku funduszowi przywrócono dawną nazwę^[2]. Od 1991 pozostaje pod jurysdykcją ministerstwa pracy, ma charakter funduszu celowego^[3]. Jego budżet stanowią składki obowiązkowe płacone przez pracodawców oraz osoby nieprowadzące działalności rolniczej, dotacji oraz dochodów prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, oprocentowania depozytów i udziału w spółkach. Środki te są rozdysponowywane przez urzędy pracy w formie zasiłków dla bezrobotnych, prac interwencyjnych, robót publicznych, szkolenie i przekwalifikowywanie bezrobotnych, rozwój poradnictwa zawodowego oraz na rozwój systemów informatycznych i badania rynku pracy.

• Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych

• Leksykon budżetowy Biura Analiz Sejmowych – Fundusz Pracy